Η αρθρογραφία συνιστά μία μορφή άμεσης έκφρασης και δήλωσης της άποψη σου δια ετερόκλητα θέματα. Η γοητεία της έγκειται ακριβώς στον άρρηκτο συνδυασμό του δυσήνιου μάγματος της σκέψης με τα γεγονότα. Ένα μέρος των άρθρων συνιστά μία ηχηρή ένταση, η οποία παθολογοανατέμνει την τρέχουσα επικαιρότητα εν είδει επιφυλλιδογραφίας δεικνύοντας ορισμένα κακώς κείμενα στα κοινωνικά δρώμενα και στην πολιτική κονίστρα. Το άλλο μέρος είναι φιλοσοφικοί στοχασμοί εν γένει σκέψεις οι οποίες φύονται στα πλαίσια μιας αμιγώς δικαστηριακής και εκ του σύνεγγυς διεργασίας όπως ενδεικτικά, η ολική αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου και η εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία δια την δυνατή εισήγηση τροποποίηση ορισμένων παρωχημένων διατάξεων του οικογενειακού εν γένει δικαίου επωφελεία του ζεύγους. Ο απώτατος σκοπός είναι η αφύπνιση, η επιφυλακή και η εγρήγορση.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ «Εγκληματολογικές Έρευνες και Πορίσματα»
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ «Εγκληματολογικές Έρευνες και Πορίσματα» Η θέσπιση των διατάξεων της ποινικής νομοθεσίας για τους ανήλικους υπήρξε αποτέλεσμα προσπάθειας και εναρμόνισης αυτών με εκείνες της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα του Παιδιού, των βασικών διεθνών κανόνων για την απονομή δικαιοσύνης σε ανηλίκους, των πορισμάτων από εγκληματολογικές έρευνες, των εξελίξεων στη δικαστηριακή πρακτική και των κοινωνικών αλλαγών. Σε θεσμικό επίπεδο ναι μεν υπήρξε μία σημαντική πρόοδος στο πεδίο της ποινικής αντιμετώπισης της εγκληματικότητας των ανηλίκων, πλην όμως η παράλειψη δημιουργίας υποδομών για την υλοποίηση μίας παιδοκεντρικής αντιεγκληματικής πολιτικής για τους ανηλίκους δεν ανέπτυξε εκείνους τους μηχανισμούς αποχής από παραβατικές συμπεριφορές ούτε και διασφάλισε την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Επί παράδειγμα ο θεσμός της αποχής του Εισαγγελέα από την ποινική δίωξη ανηλίκου, με ή χωρίς κοινωνικό-παιδαγωγικές παρεμβάσεις με την παροχή κοινωφελούς εργασίας, την ανάθεση της εντατικής επιμέλειας και επιτήρησης σε προστατευτικές εταιρείες ή επιμελητές ανηλίκων με αποφυγή επιβολής ιδρυματικών κυρώσεων, θα βοηθούσε στην αποσυμφόρηση των δικαστηρίων ανηλίκων αλλά και στη μεταβολή της συμπεριφοράς τους. Η εισαγγελική παράκαμψη με την εφαρμογή ενός ευρύτερου φάσματος αναμορφωτκών μέτρων για την αποφυγή ποινικής δίωξης ή του εγκλεισμού των ανηλίκων σε ειδικό κατάστημα κράτησης θα άλλαζε κατά την άποψή μου το προφίλ της απονομής δικαιοσύνης ενώ και η θέσπιση ενός αυτοτελούς νόμους για τα δικαστήρια ανηλίκων με στόχο την εξυπηρέτηση του συμφέροντος και την ευημερία τους θα μπορούσε να λειτουργήσει γενικοπροληπτικά και υπέρ της κοινωνίας στα πλαίσια μιας αυτόνομης αντιεγκληματικής πολιτικής για τους ανήλικους παραβάτες. Οι νομοθετικές πρόνοιες και η αυστηροποίηση των ποινών για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας δεν συνιστούν τα μοναδικά μέσα για μία αποτελεσματική σωφρονιστική πολιτική. Παρίσταται πλέον επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία περισσότερων θεσμών και υπηρεσιών όπως εταιρειών προστασίας ανηλίκων, υπηρεσιών επιμελητών ανηλίκων και δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι θα προσφέρουν στους θεσμούς και τις συγκεκριμένες υπηρεσίες με περίσκεψη και υπευθυνότητα. Ο αυτοσεβασμός του ανηλίκου, ο σεβασμός που πρέπει να επιδεικνύει και ο ίδιος στα δικαιώματα των συνανθρώπων, ιδίως των θυμάτων, η συναίσθηση της κοινωνικής του ευθύνης καθώς και η διαπαιδαγώγησή του προκειμένου να αποφύγει στο μέλλον την τέλεση νέων εγκληματικών πράξεων επιτυγχάνεται κατά την άποψή μου με την εγκατάλειψη στερητικών της ελευθερίας μέτρων και ποινών μέσω υποστηρικτικών της προσωπικότητάς του μορφών κυρώσεων και μέτρων που εκτελούνται μέσα στην τοπική κοινωνία. Το κοινωνικό πρόβλημα της εγκληματικότητας των ανηλίκων προβάλει έντονο και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε αφού και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γίνεται τακτικά αναφορά σε αξιόποινες πράξεις ανηλίκων και ιδιαίτερα σε πράξεις που ενέχουν βία και σκληρότητα σε βάρος των θυμάτων. Οι βαριές αξιόποινες πράξεις ανηλίκων αναφορικά με το μέγεθος και το είδος της εγκληματικής τους δραστηριότητας παραμένουν μεμονωμένες, η δε παραβατικότητα αυτών στη χώρα μας με την αντίστοιχη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες εξελίσσεται σε χαμηλό επίπεδο. Η υποτίμηση και η αγνόηση των εγκληματολογικών δεδομένων έχει διαμορφώσει μία εσφαλμένη ερμηνεία και αξιολόγηση της εγκληματικής συμπεριφοράς των ανηλίκων στο πλαίσιο των κοινωνικό-οικονομικών χαρακτηριστικών της εκάστοτε πολιτείας. Η επιδίωξη ικανοποίησης του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» με τη διαρκώς προβαλλόμενη και από τα ΜΜΕ απαίτηση για αυστηροποίηση των ποινών και αυτό για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εγκληματικότητάς τους δεν συνιστά και το κατάλληλο μέσο για τον συμψηφισμό παραλείψεων ή κάλυψης ελλειμμάτων και κενών της κοινωνικής πολιτικής και γενικότερα εξισορρόπησης των ελλειμμάτων στην εφαρμοσθείσα μέχρι σήμερα πολιτική για τη νέα γενιά. Οι δείκτες ανεργίας και φτώχιας αποτελούν ένα μείζον πρόβλημα για την κοινωνική ένταξη των...
read moreΑπό την αρθρογραφία της Βούλας Δημητριάδου στο περιοδικό «Δικαστικό Ρεπορτάζ»
Ν. 5002/2022 για την άρση απορρήτου των επικοινωνιών (ΦΕΚ Α” 228/9-12-2022) «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ» Σύμφωνα με το άρθρο 9 Α του Συντάγματος «καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα, των προσωπικών του δεδομένων, όπως ο νόμος ορίζει». Σύμφωνα δε με το άρθρο 19 παρ. 1 του Συντάγματος… η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών επιτρέπεται μόνο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για την διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων». Στο άρθρο 3 του νέου νόμου ως λόγοι εθνικής ασφάλειας ορίζονται αυτοί που συνάπτονται με την προστασία των βασικών λειτουργιών του κράτους και των θεμελιωδών συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών τα οποία κατά βάση αναφέρονται στην κυβερνοασφάλεια, την εξωτερική πολιτική και τα ενεργειακά συμφέροντα της χώρας μας. Με την ενδεικτική απαρίθμηση των γενικά διατυπωμένων θεμελιωδών συμφερόντων των Ελλήνων πολιτών και όχι όλων των πολιτών όπως καθορίζει η διάταξη του άρθρου 9 Α του Συντάγματος δεν προσδιορίζονται επακριβώς οι περιπτώσεις εκείνες που επιτρέπουν την νόμιμη προσβολή του απορρήτου. Επίσης η ενδεικτική αυτή απαρίθμηση αντιβαίνει στην πάγια διαμορφωθείσα νομολογία του ΕΔΔΑ σύμφωνα με την οποία οι νόμοι των κρατών μελών της Ε.Ε. για την συλλογή πληροφοριών θα πρέπει να είναι σαφείς, συγκεκριμένοι και να ρυθμίζουν διεξοδικά τις εντολές ή τις εξουσίες των υπηρεσιών πληροφοριών καθώς και τα μέτρα που επιτρέπεται να χρησιμοποιούν οι υπηρεσίες αυτές. Όταν όμως δεν καθορίζεται επακριβώς ο ορισμός της εθνικής ασφάλειας τότε δεν προσδιορίζονται με σαφήνεια και τα όρια της εξουσίας για την άρση απορρήτου των επικοινωνιών. Ως προς την διαδικασία που ακολουθείται προκειμένου να αρθεί το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας το σχετικό αίτημα υποβάλλεται μόνο από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) ή η Διεύθυνση Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας της Ελληνικής Αστυνομίας (ΔΑΕΕΒ) είτε αυτοβούλους είτε κατόπιν ενημέρωσής της από δημόσια αρχή στην αρμοδιότητα της οποίας υπάγεται το θέμα εθνικής ασφάλειας που επιβάλλει την άρση (πολιτική, δικαστική, αστυνομική αρχή). Το αίτημα για άρση του απορρήτου των επικοινωνιών θα πρέπει να περιλαμβάνει συγκεκριμένους λόγους που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια, την αναγκαιότητα της άρσης του απορρήτου για την αντιμετώπιση συγκεκριμένου κινδύνου, τα μέσα ανταπόκρισης ή επικοινωνίας για τα οποία ζητείται η άρση, το αντικείμενο της άρσης, την εδαφική έκταση εφαρμογής και την χρονική διάρκεια της άρσης (άρθρ. 4 παρ. 1 του Ν. 5002/2022). Ευστόχως παρατηρεί κανείς ότι στον νόμο δεν προβλέπεται υποχρεωτικότητα αναφοράς στοιχείων του φυσικού προσώπου σε βάρος του οποίου πρόκειται να εγκριθεί ή όχι η άρση του απορρήτου, γεγονός που αφήνει ενδεχόμενο και επιτρεπτή την μαζική παρακολούθηση πολιτών. Εντός 24 ωρών από την υποβολή του αιτήματος ο αρμόδιος Εισαγγελέας οφείλει να εκδώσει διάταξη αποδοχής ή απόρριψής του. Η σχετική Εισαγγελική διάταξη περιέχει όλα τα παραπάνω στοιχεία αναφορικά με την υποβολή του αιτήματος όχι όμως τα στοιχεία εκείνα σε βάρος του οποίου διατάσσεται η άρση του απορρήτου. Επίσης ουδεμία αναφορά γίνεται στο νόμο για το ότι η Εισαγγελική διάταξη θα πρέπει τηρουμένης της αρχής της αναλογικότητας να είναι εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη με ενδεχόμενη και την αναιτιολόγητη παρακολούθηση οιουδήποτε πολίτη. Η εισαγγελική διάταξη μαζί με το αίτημα και τα σχετικά έγγραφα υποβάλλεται για έγκριση στον Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου ή στον Εισαγγελέα Εφετών που ορίζεται με απόφαση του Εισαγγελέα του Α.Π. για χρονικό διάστημα ενός έτους (άρθρ. 4 παρ. 2 του νόμου). Σχετικά με την συγκεκριμένη διάταξη προκύπτουν οι εξής προβληματισμοί: α) Για ποιον λόγο ορίζεται σε δεύτερο στάδιο Εισαγγελέας επιλογής του Εισαγγελέα του Αρείου...
read moreΑπό την αρθρογραφία της Βούλας Δημητριάδου στο περιοδικό «Δικαστικό Ρεπορτάζ»
Γυναικοκτονία «Έγκλημα έμφυλης βίας με ρατσιστικά χαρακτηριστικά» Ο όρος «γυναικοκτονία» άρχισε να καθιερώνεται στη φεμινιστική θεωρία στη δεκαετία του 1990 για να αναδείξει τα ιδιαίτερα έμφυλα χαρακτηριστικά αυτού του εγκλήματος. Η βία κατά των γυναικών έχει ως αιτία μία πατριαρχική και σε βάθος χρόνου καλλιεργούμενη αντίληψη για την κατωτερότητα της γυναίκας. Σήμερα ο όρος γυναικοκτονία έχει επικρατήσει παγκοσμίως και αποτελεί διακριτό αδίκημα σε πολλές νομοθεσίες χωρών, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, Αργεντινής, Μεξικό, Χιλής, Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλας, Ελ. Σαβαδόρ. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ γυναικοκτονία είναι η δολοφονία γυναικών, κοριτσιών και θήλεων βρεφών για λόγους που συνδέονται με το φύλο τους, είτε αυτή διαπράττεται εντός της οικογενείας ή οποιασδήποτε άλλης διαπροσωπικής σχέσης ή από οποιονδήποτε στην κοινωνία, είτε διαπράττεται ή γίνεται ανεκτή από το κράτος ή τους αντιπροσώπους του. Η γυναικοκτονία προβλέπεται και τιμωρείται από τον Έλληνα ποινικό νομοθέτη στο κεφάλαιο των εγκλημάτων κατά της ζωής (άρθρο 299 επ. ΠΚ), καθότι πρόκειται για προσβολή του υπέρτατου εννόμου αγαθού της ζωής για το οποίο ο νομοθέτης δεν ποιεί διάκριση μεταξύ άρρενων και θήλεων θυμάτων. Η χρήση του όρου γυναικοκτονία καθιερώθηκε και στα δημοσιογραφικά δρώμενα όπως και από τις οργανώσεις γυναικών δίνοντας έμφαση στην επιλογή του θύματος με βάση την ταυτότητα ή τα χαρακτηριστικά του φύλου του. Η μάστιγα της δολοφονίας γυναικών ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο ή μισογυνισμού ή και λόγων τιμής στάθηκε δικαίως η αιτία στο να χαρακτηρίσει ο ΟΗΕ τις γυναικοκτονίες και γενικά την έμφυλη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών «πανδημία», η οποία μάλιστα επισκίασε την πανδημία του Covid-19. Στις 23-11-2020 η ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ πρότεινε να ιδρυθούν πολυεπιστημονικοί φορείς ή παρατηρητήρια σε όλες τις χώρες για τη γυναικοκτονία. Η στοχευμένη αφαίρεση της ζωής των γυναικών και κοριτσιών ακόμη και στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, όπως σε γυναικοκτονίες στην Αφρική, ακόμη και αυτές που συνδέονται με οργανωμένες εγκληματικές ομάδες σε σχέση κυρίως με την εμπορία γυναικών και κοριτσιών περιλαμβάνουν αρκετές μορφές κακοποίησης όπως σωματικές, σεξουαλικές, ψυχολογικές και λεκτικές. Στις περιπτώσεις αυτές οι δράστες δεν τελούν γενικά ανθρωποκτονίες σε ενδοοικογενειακό και μη περιβάλλον, αλλά δολοφονούν μόνο γυναίκες είτε στα πλαίσια συστηματικής κακοποίησης, είτε εκτός αυτού, όπως συνέβη στις κατά συρροή δολοφονίες γυναικών από δράστες που χαρακτηρίστηκαν «δράκοι». Συγκεκριμένες περιπτώσεις κατά συρροή δολοφονιών με θύματα γυναίκες οι οποίες συγκλόνισαν το πανελλήνιο είναι αυτές του Κυριάκου Παπαχρόνη ή «δράκου της Δράμας» που έδρασε στη δεκαετία του 1980 με βιασμούς και ανθρωποκτονίες ιερόδουλων γυναικών στην περιοχή της Βόρειας Ελλάδας. Κατά το διάστημα 1980-1982 τέλεσε 2 ανθρωποκτονίες γυναικών, 7 απόπειρες ανθρωποκτονιών και 8 απόπειρες βιασμών. Καταδικάστηκε σε δις ισόβια και εξέτισε 22 χρόνια κάθειρξης. Στη δεκαετία του 1980 ο Σπύρος Μπέσκος, γνωστός ως «δράκος της Παραλιακής» βίασε και δολοφόνησε 2 γυναίκες στην περιοχή των Νοτίων προαστείων της Αθήνας την περίοδο 1981-1983 και καταδικάστηκε σε δις ισόβια. Ο Αντώνης Δαγκλής, γνωστός ως «δράκος των ιερόδουλων» ή «αντεροβγάλτης των Αθηνών» καταδικάστηκε σε 13 φορές ισόβια και σε κάθειρξη 25 ετών για το στραγγαλισμό και το διαμελισμό 3 γυναικών, για 6 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 10 ληστείες, βιασμούς και προσβολή μνήμης νεκρού, στην Αθήνα την δεκαετία του 1990. Βρέθηκε στις 2-8-1997 απαγχονισμένος στο κελί του στο Ψυχιατρείο Κορυδαλλού. Αριστείδης Παγκρατίδης, γνωστός ως «δράκος του Σέιχ Σου» εκτελέστηκε για βιασμούς και δολοφονίες γυναικών για τις οποίες κρίθηκε ένοχος ενώ αργότερα ανέκυψαν στοιχεία που ανέδειξαν άλλον ως δολοφόνο. Το Φεβρουάριο του 2022 δύο αδέλφια στο Ιράν συνελήφθησαν...
read moreΠαιδοφιλία – Παιδεραστία
Παιδοφιλία – Παιδεραστία Ο όρος παιδοφιλία καθιερώθηκε για πρώτη φορά επιστημονικά το 1886 από τον Βιενέζο, ψυχίατρο Richard von Krufft-Ebing στην οποία απέδωσε τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: α) εκδήλωση ομοφυλοφιλικού ενδιαφέροντος προς τα παιδιά προεφηβικής ή κατά την έναρξη της εφηβικής ηλικίας, β) η εκδήλωση του ομοφυλοφιλικού ενδιαφέροντος απευθύνεται αποκλειστικά ή κυρίως προς τα παιδιά, γ) το ομοφυλοφιλικό ενδιαφέρον διατηρείται σταθερό με την παρέλευση του χρόνου. Ο Krufft-Ebing κατηγοριοποίησε τις σεξουαλικές πράξεις με παιδιά σε τρεις τύπους: α) την παιδοφιλική, β) την υποκατάστατη της παιδοφιλίας, όταν το παιδί συνιστά υποκατάστατο αντικείμενο πόθου σε εκείνες τις περιπτώσεις που δεν είναι διαθέσιμος κάποιος ενήλικος για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές προτιμήσεις του ατόμου και γ) στην σαδιστική σεξουαλική συμπεριφορά. Άλλοι ερευνητές αναφέρθηκαν σε διαφορετικές μορφές εκδήλωσης της παιδοφιλίας με βάση τις ψυχικές και κοινωνικές διαφορές που χαρακτηρίζουν τους τύπους της παιδοφιλίας και συγκεκριμένα α) στον προτιμησιακό, τον δομικό και το μεικτό τύπο παιδοφιλικής συμπεριφοράς, β) τον καταστασιακό, τον ευκαιριακό, τον οπισθοδρομικό και τον αιμομικτικό τύπο παιδοφιλικής συμπεριφοράς, και γ) τον αμετάλλακτο σαδιστικό τύπο παιδοφιλικής συμπεριφοράς. Σε κάθε περίπτωση η χρήση του όρου παιδοφιλία για όλους ανεξαιρέτως τους δράστες φαίνεται από την ιατρική της προσέγγιση, προβληματική δεδομένης της κατά πλειοψηφία διάπραξης των σεξουαλικών εγκλημάτων σε βάρος των ανηλίκων από καταστασιακούς δράστες παρά από άτομα τα οποία προτιμούν σεξουαλικά προεφήβους. Ορισμένοι ερευνητές, όπως ο Howard E. Barburee, έχουν υποστηρίξει πως οι ίδιες οι πράξεις αποτελούν το κριτήριο για την διάγνωση της παιδοφιλίας και παράλληλα το μέσο για την ταξινόμηση των μορφών εκδήλωσής της. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η σεξουαλική έλξη προς τα παιδιά, αποτελεί ταυτόχρονα, μία διαταραχή και έναν σεξουαλικό προσανατολισμό Παραπλήσιοι ή συναφείς με την παιδοφιλία όροι είναι α) η παραφιλία, η οποία αναφέρεται σε παράξενες και μη φυσιολογικές πρακτικές που συνιστούν σεξουαλικές εκδηλώσεις προς αντικείμενα (λ.χ. σε εσώρουχα, ενδήματα κ.ά.), σε πράξεις ταπείνωσης και εξευτελισμού με την πρόκληση η αποδοχή πόνου (λ.χ. δουλοπρέπεια, σαδομαζοχισμός) ή αντίστοιχες σεξουαλικές κακοποιητικές εκδηλώσεις προς τα παιδιά. Οι πιο γνωστές μορφές παραφιλίας είναι η επιδίωξη στενής σωματικής επαφής ή του αγγίγματος με πρόσωπο που δεν συναινεί σε δημόσιους χώρους, ανελκυστήρες κ.ά., η ηδονοβλεψία προς ιδίαν σεξουαλική ευχαρίστηση, η έκθεση με την επίδειξη γενετικών οργάνων και ο σαδομαζοχισμός με την πρόκληση πόνου σε άλλον προς ιδίαν ευχαρίστηση ή σεξουαλική ικανοποίηση, β) η εφηβοφιλία, η οποία αποτελεί μορφή εκδήλωσης σεξουαλικής έλξης αποκλειστικά προς εφήβους, γ) η παιδεραστία, η οποία αναφέρεται γενικά στην ανδρική ομοφυλοφιλία και ειδικά στην ομοφυλοφιλική ανδρική παιδοφιλία, δ) το σύνδρομο Λολίτα (Lolita Syndrome), όρος που χρησιμοποιείται κατά βάση στην διακίνηση (κατοχή) πορνογραφικού υλικού στο οποίο απεικονίζεται το σώμα ανήλικων κοριτσιών, ε) η νηπιοφιλία (Nepiophilia) την οποία χαρακτηρίζει η ερωτική έλξη προς τα νήπια από τον πρώτο βηματισμό τους μέχρι την ηλικία των τριών ετών. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας προσδιορίζει την «παιδοφιλία» ως την σεξουαλική προτίμηση παιδιών (αγοριών ή κοριτσιών) συνήθως προεφηβικής ή πρώιμη εφηβικής ηλικίας. Επίσης ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, προσδιορίζει την εφηβεία ως την χρονική περίοδο της ηλικίας μεταξύ 10 και 19 ετών, αν και συχνότερα προσδιορίζεται αυτή στο διάστημα ζωής μεταξύ 13 και 18 ετών.. Όπως η πλειοψηφία των ψυχικων διαταραχών έτσι και η παιδοφιλία είναι άγνωστης αιτιολογίας. Μελέτες και έρευνες που διεξήχθησαν από ειδικούς παιδόφιλους διαπίστωσαν μακρόχρονες συναισθηματικές διαταραχές, αγχωτικές διαταραχές, σεξουαλικές δυσλειτουργίες ή κάποια άλλη διάγνωση παραφιλίας οι μορφές της οποίας παρουσιάζουν μεταξύ άλλων επαναληπτικότητα και τελετουργία ως προς την συμπεριφορά που είναι παρόμοιες...
read moreΨηφιακή Δικαιοσύνη και Ποινικά Δικαστήρια
Ψηφιακή Δικαιοσύνη και Ποινικά Δικαστήρια Είναι γνωστό ότι το Συμβούλιο της Ε.Ε. ενέκρινε την αξιοποίηση των ευκαριών της ψηφιοποίησης για την πρόσβαση στην δικαιοσύνη. Η ψηφιοποίηση των δικαστικών συστημάτων των κρατών-μελών έχει πλέον τις δυνατότητες να συνεχίσει να διευκολύνει και να βελτιώνει την πρόσβαση των πολιτών στην δικαιοσύνη σε ολόκληρη ψηφΗ την Ε.Ε. Είναι επίσης αναμφισβήτητο γεγονός η επίτευξη καλύτερης οργάνωσης των διαδικασιών καθώς και η αυτοματοποίηση και επιτάχυνση προς την διεκπεραίωση τυποποιημένων καθηκόντων ούτως ώστε να ολοκληρώνονται και να αποδίδουν σε σύντομο χρόνο οι δικαστικές διαδικασίες. Η νόσος covid-19, τα προστατευτικά μέτρα και οι περιορισμοί των πολιτών οδήγησαν εξ ανάγκης στην υλοποίηση επενδύσεων και χρήσης ψηφιακών εργαλείων και ως προς τις δικαστικές διαδικασίες. Το Συμβούλιο της Ευρώπης παρότρυνε τα κράτη-μέλη να αυξήσουν την χρήση ψηφιακών εργαλείων σε όλα τα στάδια των δικαστικών διαδικασιών και μάλιστα με μία ολοκληρωμένη ενωσιακή στρατηγική για την ψηφιοποίηση της δικαιοσύνης. Τόνισε όμως ότι η χρήση ψηφιακών τεχνολογιών δεν θα πρέπει επ’ ουδενί λόγο να θίγει τις θεμελιώδεις αρχές των δικαστικών συστημάτων, συμπεριλαμβανομένων της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των δικαστηρίων, της εγγύησης πραγματικής δικαστικής προστασίας και του δικαιώματος δημόσιας ακρόασης για την επίτευξη μίας δίκαιης δίκης. Τα ψηφιακά εργαλεία και οι ψηφιακές δεξιότητες στον τομέα της δικαιοσύνης θα πρέπει να χρησιμοποιούνται από δικαστές, εισαγγελείς και δικαστικό προσωπικό σε κάθε περίπτωση με σεβασμό των δικαιωμάτων και ελευθεριών όσων επιζητούν δικαιοσύνη. Επισημαίνεται δε ότι η χρήση εργαλείων τεχνητής νοημοσύνης δεν πρέπει να παρεμβαίνει στην εξουσία λήψης αποφάσεων των δικαστών καθώς και στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Δυστυχώς οι χρόνιες παθογένειες της Ελληνικής Δικαιοσύνης με τεράστια επιρροή στην οικονομία, την κοινωνική ειρήνη και την λειτουργία της δημοκρατίας δεν εξαρτώνται μόνον από το θέμα των υποδομών. Αναμφισβήτητα οι υποδομές όπως κτίρια, τεχνολογικές δυνατότητες, ηλεκτρονική κατάθεση αγωγών κ.ά. αναγκαιότητες ηλεκτρονικής παρακολούθησης της πορείας των υποθέσεων, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο πλην όμως η προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης έχει να κάνει με πολιτικές που ασκήθηκαν επί δεκαετίες και νοοτροπίες που εμπεδώθηκαν για πολλά χρόνια, αφού η Δικαιοσύνη αποτέλεσε το μέσο για την επίτευξη διαφόρων επιδιώξεων, στόχων και εφαρμογής κοινωνικών πολιτικών. Μπορεί η διενέργεια μίας ποινικής ιδίως Δίκης να υποκατασταθεί από τα τεχνικά μέσα καθώς πρόκειται για μία διαδικασία με πολλές ανατροπές κατά την εξέλιξή της μέχρι την έκδοση δικαστικής απόφασης; Στις ΗΠΑ αλγοριθμικές τεχνικές συμβάλλουν στην κατηγοριοποίηση των εγκλημάτων σε κλίμακες επικινδυνότητας μέσω πιθανοτήτων υποτροπής αυτών, ως εργαλεία αξιολόγησης του δικαστή. Ειδικά προγράμματα προβλπέπουν την έκβαση της υπόθεσης μέσω διερεύνησης νομολογίας και της συμπεριφοράς των δικαστών. Η τεχνητή νοημοσύνη από άποψη τεχνολογικής εξέλιξης εισήλθε δυναμικά στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Με την χρησιμοποίησης ειδικών αλγορίθμων παρέχεται η δυνατότητα εξέτασης μεγάλων αριθμών δικογραφιών και δικαστικών αποφάσεων. Τα βασικά ερωτήματα που γεννώνται με δεδομένες τις ραγδαίες εξελίξεις στην ψηφιακή τεχνολογία είναι 1) αν μπορούν οι αλγόριθμοι να προβλέψουν το περιεχόμενο μιας δικαστικής απόφασης, 2) Αν μπορεί να απονεμηθεί Δικαιοσύνη μέσω υπολογιστικών συστημάτων, 3) Αν μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να συνεισφέρει στην ποιότητα και την ακρίβεια των δικαστικών αποφάσεων και αν ναι με ποιον τρόπο;, 4) προστατεύοντα τα δικαιώματα των παραγόντων μιας δίκης και πρωτίστως του κατηγορούμενου με την χρήση τέτοιων συστημάτων; 5) μπορεί μέσω αλγορίθμων να σκιαγραφείται το προφίλ του δράστη και η προσωπικότητά του με βάση μόνο το υλικό της δικογραφίας; 6) θα μπορούσε να υποβοηθηθεί συμβουλευτικά η κρίση του Δικαστή για την αξιολόγηση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του δράστη σε σχέση με...
read moreΑπό την αρθρογραφία της Βούλας Δημητριάδου στο περιοδικό «Δικαστικό Ρεπορτάζ»
Ο βρασμός ψυχικής ορμής στα ερωτικά εγκλήματα Η ανάγκη προστασίας του υπέρτερου εννόμου αγαθού της ζωής περιόρισε τον απρομελέτητο δόλο μόνο στην κατάσταση του βρασμού ψυχικής ορμής. Υπήρξε κοινή αντίληψη ότι η ψυχρή προμελέτη για την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής αποτελούσε το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρωποκτονίας, καθότι αποδείκνυε κατ’ αρχήν την περιφρόνηση του δράση προς το υπέρτερο έννομο αγαθό, αυτός της ανθρώπινης ζωής. Όλες οι έννομες τάξεις αποδέχτηκαν την ηπιότερη τιμωρία του δράστη όταν αυτός δεν προμελέτησε και δεν σχεδίασε την εγκληματική του δράση, αλλά αυτή οφειλόταν στον βρασμό ψυχικής ορμής, δηλαδή στην ξαφνική, υπό την επήρεια θυμού ή οργής, διάπραξη του εγκλήματος. Είναι γνωστό ότι το κατεξοχήν πάθος συνιστά την γενεσιουργό αιτία πρόκλησης του βρασμού ψυχικής ορμής. Εάν ανατρέξουμε στατιστικά, στο ποσοστό των σχετικών δικαστικών αποφάσεων που έχουν αποδεχθεί το βρασμό ψυχικής ορμής από ερωτικό πάθος θα διαπιστώσουμε ότι είναι σπάνιες οι περιπτώσεις εκείνες που γίνεται δεκτός νομολογιακά ο βρασμός ψυχικής ορμής στη συμπεριφορά του δράστη προκειμένου να μπορέσει να υπαχθεί εννοιολογικά στη διάταξη του άρθρ. 299 παρ. 2 ΠΚ. Η νομολογία μας αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη επιφυλακτικότητα τον συγκεκριμένο υπερασπιστικό ισχυρισμό από πλευράς κατηγορουμένων. Που οφείλεται όμως αυτή η δικαστηριακή αυτοσυγκράτηση αποδοχής του συγκεκριμένου υπερασπιστικού ισχυρισμού; Από την επισκόπηση της σχετικής νομολογίας διαπιστώνουμε ότι σε κάθε περίπτωση οι δικαστές διερευνούν την φύση του ερωτικού πάθους ως την γενεσιουργό αιτία εμφάνισης και διατήρησης του βρασμού ψυχικής ορμής στη συμπεριφορά του δράστη. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός της διαπίστωσης του ερωτικού πάθους, ως γενεσιουργό αιτία εμφάνισης του βρασμού ψυχικής ορμής του δράστη κατά τον χρόνο λήψης της απόφασης για την αφαίρεση της ζωής συγκεκριμένου θύματος. Στον βρασμό ψυχικής ορμής η ένταση του ερωτικού πάθους από πλευράς του δράστη βρίσκεται σε μία αναλογία με την προσβολή του συναισθήματος που υπέστη από την συμπεριφορά του προσώπου με το οποίο διατηρούσε ερωτικό δεσμό ή ερωτική σχέση ή έντονη ερωτική επιθυμία. Ο δράστης στις περιπτώσεις αυτές νιώθει την ερωτική εξαπάτηση του από το θύμα και εξοργίζεται, θυμώνει για την μη ανταπόκριση του θύματος στα δικά του ερωτικά αισθήματα. Σε κάθε περίπτωση ο δικαστής καλείται να αξιολογήσει τα πραγματικά περιστατικά της κάθε υπόθεσης, προκειμένου να διαπιστώσει αν όντως υπάρχει τέτοια υπερδιέγερση του ερωτικού πάθους του δράστη που εξελίσσεται σε τέτοια ψυχική κατάσταση, ώστε να αποκλείει την δυνατότητα να σταθμίσει αυτός τα αίτια που τον ωθούν στην τέλεση της ανθρωποκτονίας και εκείνων που τον συγκρατούν απ’ αυτήν. Στην κατηγορία των περιπτώσεων αυτών υπάγονται το συναίσθημα της ζηλοτυπίας, το συναίσθημα της οργής για την μείωση του προσωπικού του κύρους ή της αξιοπρέπειας του. Πολλές φορές τα συναισθήματα αυτά προκαλούν έντονη υπερδιέγερση στο δράστη, σε βαθμό που να μην μπορεί να ξεχωρίσει εύκολα η ιδιαίτερη επιρροή του καθενός απ’ αυτά, αλλά ο συνδυασμός τους δυστυχώς προκαλεί ιδιαίτερη ψυχική διέγερση. Το κρίσιμο ζήτημα που προκύπτει στις περιπτώσεις εκείνες που το δικαστήριο κρίνει ότι πράγματι στο πρόσωπο του δράστη υπήρχε κατάσταση βρασμού ψυχικής ορμής λόγω του ερωτικού πάθους είναι, εάν και κατά πόσο η ψυχική αυτή κατάσταση εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι και την στιγμή της διάπραξης της ανθρωποκτονίας. Για την ευόδωση του συγκεκριμένου υπερασπιστικού ισχυρισμού θα πρέπει να αποδειχθεί ότι η ψυχική αυτή κατάσταση του δράστη υπήρχε όχι μόνο τη στιγμή της λήψης της σχετικής απόφασης ανθρωποκτονίας, αλλά ότι αυτή διατηρήθηκε καθ’ όλο το χρονικό διάστημα μέχρι τη στιγμή της διάπραξης του εγκλήματος ή ότι τουλάχιστον επανεμφανίσθηκε τη στιγμή που διέπραξε...
read moreΑπό την αρθρογραφία της Βούλας Δημητριάδου στο περιοδικό «Δικαστικό Ρεπορτάζ»
«Κακή άσκηση της γονικής μέριμνας και ενδοοικογενειακή βία» Σύμφωνα με το άρθρο 1532 ΑΚ «Αν ο πατέρας ή η μητέρα παραβαίνουν τα καθήκοντα που τους επιβάλλει το λειτούργημά τους για την επιμέλεια του προσώπου του τέκνου ή τη διοίκηση της περιουσίας του ή αν ασκούν το λειτούργημα αυτό καταχρηστικά ή δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε αυτό, το δικαστήριο μπορεί, εφ’ όσον το ζητήσουν ο άλλος γονέας ή οι πλησιέστεροι συγγενείς του τέκνου ή ο εισαγγελέα, να διατάξει οποιοδήποτε πρόσφορο μέτρο Κακή άσκηση της γονικής μέριμνας συνιστούν ιδίως και μεταξύ άλλων … η καταδίκη του γονέα με οριστική δικαστική απόφαση για ενδοοικογενειακή βία ή για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας ή για εγκλήματα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής. …Το Δικαστήριο στις περιπτώσεις αυτές, δύναται να αφαιρέσει από τον υπαίτιο γονέα την άσκηση της γονικής μέριμνας ή της επιμέλειας, ολικά ή μερικά και να την αναθέσει αποκλειστικά στον άλλον γονέα, καθώς επίσης να διατάξει κάθε πρόσφορο μέτρο προς διασφάλιση του συμφέροντος του τέκνου. Σε κάθε περίπτωση το Δικαστήριο θα κρίνει και θα αποφασίσει με γνώμονα αποκλειστικά το συμφέρον του τέκνου. Η ενδοοικογενειακή βία συνίσταται σε βλαπτικές (κακοποιητικπές συμπεριφορές) όπως η σωματική ψυχολογική και συναισθηματική κακομεταχείριση καθώς και σε μία εξαναγκαστική απειλητική συμπεριφορά έναντι μελών της οικογένειας. Πολλές φορές τα τέκνα υφίστανται ή γίνονται μάρτυρες πράξεων ενδοοικογενειακής βίας, οι οποίες επηρεάζουν την ομαλή ψυχοσωματική και πνευματική τους ανάπτυξη με σοβαρές πιθανότητες σε μακροπρόθεσμη βάση να εκδηλώσουν τις ίδιες επιθετικές συμπεριφορές και να παρουσιάσουν τάσεις αυτοκαταστροφής, δυσλεξία, μελαγχολία, επιπτώσεις στην μαθησιακή τους πρόοδο κ.ά. Τα δε ενήλικα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας, τα οποία στατιστικά αναφέρονται σε γυναίκες συντρόφους (συζύγους, μητέρες) παρουσιάζουν ψυχοσωματικές διαταραχές, μανιοκατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, καχυποψία, ενοχές, σεξουαλικά προβλήματα και άλλα. Στις περιπτώσεις αυτές αναφορικά με την τεκμηρίωση αδικημάτων στα πλαίσια του Νόμου 3500/2006 γεννούνται ζητήματα όπως το αν η άσκηση ψυχολογικής βίας στο χώρο της οικογένειας υπάγεται στις διατάξεις του Νόμου, διότι αναμφισβήτητα η πρόκληση ψυχικού πόνου, ψυχικών τραυμάτων συνιστούν μορφές βίας αφού δύνανται να προκαλέσουν βλάβη του κεντρικού νευρικού συστήματος και της ψυχικής υγείας. Τα ανωτέρω επικροτεί και η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης στο άρθρο 33, η οποία κυρώθηκε με το Ν. 4531/2018 και κατά την οποία ζητείτο μεταξύ άλλων η ποινικοποίηση συμπεριφορών που κατατείνει στην πρόκληση βλάβης με την άσκηση ψυχολογικής βίας μέσω απειλών ή καταναγκαστικών συμπεριφορών. Η διάταξη ντου άρθρ. 32 § 4 του Ν. 4619/2019 όπως αποτυπώθηκε και στην αιτιολογική έκθεση του νέου Π.Κ. …εξομοίωσε με την πρόκληση σωματικής βλάβης κατά την παράγραφο 1 στοιχείο γ και την μεθοδευμένη πρόκληση έντονου σωματικού πόνου ή σωματικής εξάντλησης επικίνδυνης για την υγεία, ή ψυχικού πόνου ικανού να επιφέρει σοβαρή ψυχική βλάβη, ιδίως με την παρατεταμένη απομόνωση σε βάρος των προσώπων της πρώτης παραγράφου. Συνεπώς ο νομοθέτης μερίμνησε να συμπεριλάβει με τις νέες διατάξεις του άρθρ. 312 ΠΚ και την ψυχολογική βία στις ποινικά κολάσιμες πράξεις. Η νέα αυτή διάταξη δεν καταργεί τον Ν. 3500/2006 «περί ενδοοικογενειακής βίας» ο οποίος εφαρμόζεται για όλες τις εγκληματικές πράξεις που περιγράφονται σ’ αυτόν και αν ακόμη για κάποιες από αυτές η ποινική κύρωση είναι εκείνη του άρθρ. 312 ΠΚ. Σε κάθε περίπτωση το θύμα ενδοοικογενειακής βίας καλύπτεται από τις δικονομικές προδιαγραφές και την δικονομική διαδικασία του Ν. 3500/2006 πλην όμως η νέα διάταξη (312 ΠΚ) ως ειδικότερη υπερισχύει έναντι αυτού. Συνεπώς η αναφορά σε καταδίκη γονέα για αδικήματα (κακοποιητικών συμπεριφορών) που...
read moreΑπό την αρθρογραφία της Βούλας Δημητριάδου στο περιοδικό «Δικαστικό Ρεπορτάζ»
Σεξουαλικά Εγκλήματα Αναφορά στις νέες διατάξεις του άρθρ. 336 Π.Κ. Με το άρθρ. 8§1 του Ν. 3500/2006 αντικαταστάθηκε η παρ. 1 και κατά τη νέα διατύπωση τιμωρείται πλέον και ο βιασμός μεταξύ συζύγων. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του ως άνω νόμου αντιμετωπίζονται ως εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας ο βιασμός και η κατάχρηση σε ασέλγεια κατά συζύγου. Ο συζυγικός βιασμός αναγνωρίζεται πλέον σε όλα τα σύγχρονα κράτη και στην ελληνική έννομη τάξη με την τελευταία τροποποίηση του άρθρ. 336 Π.Κ. η οποία συμβαδίζει τόσο με τις σύγχρονες αντιλήψεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εντός γάμου αλλά και με προσπάθειες του παρελθόντος για νομοθετικές μεταρρυθμίσεις σχετικά με τα εγκλήματα σε βάρος της γενετήσιας ελευθερίας. Ο νέος νόμος 4619/2019 επικύρωσε τα «Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (άρθρ. 26 § 1 εδαφ. α, β, γ και παρ. 2) γνωστή και ως σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, σύμφωνα με την οποία ως βιασμός ορίζεται οποιαδήποτε γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση των συμμετεχόντων. Όποιες περιπτώσεις δεν εμπίπτουν στην ειδικότερη διάταξη της παρ. 1, όταν δηλαδή οι βιασμοί δεν επιτυγχάνονται μέσω σωματικής βίας ή απειλής κατά τη ζωής και της σωματικής ακεραιότητας περιλαμβάνονται πλέον στη νεοείσακτη με τον Ν. 4619/2019 διάταξη (του άρθρ. 336 παρ. 4 Π.Κ.). Σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 της Σύμβασης «η συγκατάθεση πρέπει να παρέχεται εκουσίως, ως αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης του ατόμου η οποία αξιολογείται στο πλαίσιο των συνοδών περιστάσεων. Η τροποποίηση των διατάξεων «περί βιασμού» με τον Νέο Ποινικό Κώδικα ήτο αποτέλεσμα μίας συντονισμένης προσπάθειας κρατών και διεθνών οργανισμών ενάντια στην έμφυλη και σεξιστική βία με καθορισμό ενός και μόνο κριτηρίου αυτού της μη ύπαρξης συναίνεσης των θυμάτων. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του Ν. 4619/2019 ως μέσο τέλεσης του εγκλήματος της παρ. 1 διατηρείται η σωματική βία ενώ εξειδικεύεται σε σημαντικό βαθμό το περιεχόμενο της απειλής. Η νομοπαρασκευαστική επιτροπή έκρινε αφ’ ενός ότι δεν ήτο επαρκής η αναφορά στην απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου και αφ’ ετέρου ότι μία γενική αναφορά στην ασελγή πράξη της οποίας η ερμηνεία δημιούργησε διαχρονικά προβλήματα θα έπρεπε να καταστεί πιο σαφής και συγκεκριμένη χαρακτηρίζοντας αυτή ως επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης. Ως διακεκριμένη μορφή του εγκλήματος παραμένει ο ομαδικός βιασμός που απειλείται με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα (10) ετών. Στο ίδιο άρθρο έχει ενταχθεί και το εκ του αποτελέσματος έγκλημα του θανατηφόρου βιασμού για το οποίο απειλείται ισόβια κάθειρξη. Προστατευόμενο έννομο αγαθό Μέχρι την ψήφιση του Ν. 1419/1984 γινόταν ομόφωνα αποδεκτό από την ποινική επιστήμη και τη Νομολογία, ότι το προστατευόμενο έννομο αγαθό στο έγκλημα του βιασμού, όπως και στα υπόλοιπα σεξουαλικά εγκλήματα ήταν «το κοινό αίσθημα της αιδούς και των ηθών» άποψη που είχε κατακριθεί στην επιστήμη καθότι έργο του ποινικού νομοθέτη δεν είναι η τιμώριση των ανήθικων αλλά του επικίνδυνου για την κοινωνία. Άλλωστε πλέον τα εγκλήματα κατά των ηθών με την ψήφιση του Ν. 1419/1984 μετονομάστηκαν σε «Εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας και εγκλήματα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής». Έτσι κατά την ορθότερη άποψη προστατευόμενο έννομο αγαθό δεν είναι τα ήθη, αλλά η γενετήσια ελευθερία και η αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου. Ο καθείς έχει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης στην ερωτική του ζωή. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται η νομολογία η οποία ορίζει ότι με το έγκλημα του βιασμού προστατεύεται το έννομο αγαθό της ελευθερίας...
read moreΗ Δικαιοσύνη έκφανση του Πολιτισμού
“Η Δικαιοσύνη έκφανση του Πολιτισμού”. Γράφει η Ποινικολόγος Βούλα Δημητριάδου Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα : https://artandartmagazine.gr Η Δικαιοσύνη έκφανση του Πολιτισμού. Η τεχνολογία αποτελεί διαχρονικά την θεραπαινίδα της ανθρώπινης εξέλιξης και του πολιτισμού, διότι εάν η έξαρση της τεχνολογίας καταστεί αυτοσκοπός και αντικαταστήσει εν πολλοίς την ανθρώπινη λειτουργία, την ηθική, τις αξίες, την φιλοσοφία και την οντολογία, τότε θα σηματοδοτηθεί το τέλος του ανθρώπινου Πολιτισμού. Με την ως άνω εκπεφρασμένη άποψη θεωρώ ότι η Ψηφιοποίηση της Δικαιοσύνης επιβάλλεται να γίνει αμελλητί πραγματικότητα, προς εκσυγχρονισμό των δομών αυτής προς επιτάχυνση και διευκόλυνση της ταχείας απονομής της, ως προς όλους τους τομείς του Δικαίου (ηλεκτρονική κατάθεση δικογράφων, τράπεζες νομικών πληροφοριών, επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και απρόσκοπτη διακίνηση εγγράφων, αρχειοθέτηση υποθέσεως, κατηγοριοποίηση εγκληματικών δεδομένων, βασισμένες σε επιστημονικές μελέτες και έρευνες.) Ως εκ τούτου η ψηφιοποιηση της Δικαιοσύνης πρέπει να αποτελέσει ένα λυσιτελές εργαλείο εξέλιξης και βελτίωσης της υποδομής της απονομής του έργου της, πατάσσοντας θεσμικές αβελτηρίες και εκμηδενίζοντας γραφειοκρατικές πλημμέλειες στο ελάχιστο, καθότι δια μέσου εφεξής των καινοφανών τεχνολογικών μέσων και δυνατοτήτων, η διεκπεραίωση των υποθέσεων θα πραγματοποιείται με απόλυτη, συνέπεια, ποιότητα και ακρίβεια, συμβάλλοντας κατά τον τρόπο αυτό στην εύρυθμη λειτουργία της και την ανόρθωση του τρωθέντος κύρους της ως προς το σκέλος της βραδύτητας της λειτουργίας της. Η δικαιοσύνη, ως « η λυδία λίθος» της κοινωνίας μας και μείζον θεσμικός Πυλώνας των Δημοκραπκών θεσμών, επιβάλλεται να παραμείνει αλώβητος ως προς τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά ως προς τον τρόπο απονομής αυτής, εις ορισμένες διαδικασίες όπως η οιονεί «Ιερά», στιγμή της επ’ ακροατηρίω διαδικασίας, ως προς όλα τα είδη του δικαίου, όπου εκεί δίδεται ένας πολύπλευρος και πολύπτυχος αγώνας από όλους τους παριστάμενους παράγοντες της δίκης, (δικαστές, συνηγόρους, κατηγορούμενους- εναγόμενους-προσφεύγοντες) με στόχο την ακριβοδίκαια απονομή της δικαιοσύνης. Η μυσταγωγία της διαδικασίας αυτής, όπως και η ενώπιον ενωπίω, διαδικασία της ανακρίσεως, ή της απολογίας του κατηγορούμενου, δεν δύνανται να αντικατασταθούν από μία στείρα, δύσκαμπτη και άγονη, εικονική ψηφιακή διαδικασία, διότι κατά αυτόν τον τρόπο καταργείται αυτοδικαίως η ορθή απονομή της δικαιοσύνης, ως προς το παράγοντα άνθρωπο, εξ αυτού του λόγου το Δικονομικό μας Δίκαιο ως κορυφαία κατάκτηση του Νομικού μας Πολιτισμού έχει κατοχυρώσει δογματικώς και ρητώς τις θεμελιώδες αρχές της αμεσότητας, της προφορικότητας, της εκατέρωθεν ακρόασης αμφότερων των διάδικων πλευρών. Η απονομή της δικαιοσύνης για τους μύστες του δικαίου αποτελεί ένα ακατάληπτο μυστήριο εφάμιλλης σπουδαιότητας με την «Ιερά Εξομολόγηση» και μετά ταύτα την «Θεία Μετάληψη και Κοινωνία», υπό την έννοια, ότι, η δια ζώσης εξέλιξη στην επ’ ακροατήριο διαδικασία αποτελεί μία οντολογική μάχη ενώπιον Θεού και ανθρώπων για την κατάκτηση της αλήθειας και την επίτευξη της δικαιοσύνης, αφού καλείται ο Δικαστής να κρίνει, να αξιολογήσει το αποδεικτικό υλικό και να αποφασίσει κατά συνείδηση με βάση την αρχή της ηθικής απόδειξης. Το μέτρο του Πολιτισμού μας είναι ο Άνθρωπος ως ολότητα και η Δικαιοσύνη υποστηρίζει διαχρονικά, αρχές, αξίες, ελευθερίες και δικαιώματα, και εξ αυτού του λόγου κείται εις τον πυρήνα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας, αγαθά τα οποία διαπλάθονιαι εξελίσσονται και με τη χρήση της τεχνολογίας. Επ’ ουδενί όμως δύνανται να υποκατασταθούν από την τεχνητή νοημοσύνη παραβιάζοντας Συνταγματικές επιταγές και θεμελιώδεις αρχές του δικαίου που δεν συνάδουν με το νομικό μας πολιτισμό. Βούλα Δημητριάδου -Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω- Αναπληρωματικό μέλος του Δ.Σ της Πανελλήνιας Ένωσης Ποινικολόγων και Μαχόμενων...
read moreΠαρατηρήσεις αναφορικά με το Νομοσχέδιο για την αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου και συγκεκριμένα για την Συνεπιμέλεια
Παρατηρήσεις αναφορικά με το Νομοσχέδιο για την αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου και συγκεκριμένα για την...
read moreΠαρουσίαση του νέου βιβλίου του Κώστα Ζουράρι με τίτλο: Έρχομαι από μακριά
Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Κώστα Ζουράρι με τίτλο: Έρχομαι από μακριά ,την Τρίτη 13-01-2015 και ώρα 20:00’ στο νέο πολιτιστικό Πολυκέντρο του Ομίλου ( Λ. Πειραιώς 73, Γκάζι—πλησίον στάσης του σταθμού μετρό «Κεραμεικός») «Έρχομαι από μακριά» Ο Κώστας Ζουράρις στο νεότευκτο εργόχειρό του «έρχομαι από μακριά» καταδεικνύει εμφατικά, την, νυν και εις το διηνεκές, εκ του σύνεγγυς ψηλαφητή σύναξη αμοιβαίας συνύπαρξης των ζώντων και των τεθνεώντων της καθ’ ημάς ελληνοπρεπούς πολιτισμικής μας παράδοσης, υπερβαίνοντας την συμβατική και θνησιγενή χρονο-ημερολογιακή καμπή του ήδη πεπερασμένου σήμερα. Ως γνήσιος Αριστοτελικός και Πλατωνικός, άρα και σε προτελευταία ανάλυση γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός, ήτοι ισόβιος νοσταλγός του Κάλλους-Αληθείας, επισημαίνει την αργόσυρτη διάρκεια του Ελληνικού Πολιτισμού, μέσα από πεζογραφήματα του Οδυσσέα Ελύτη. Ειδικότερα δε στο εν λόγω βιβλίο, «Έρχομαι από μακριά», ο συγγραφέας ανατέμνει το καταστάλαγμα της σκέψης του Ελύτη έτσι όπως αρύεται από τα εμβριθή στοχαστικά του έργα «Ανοικτά Χαρτιά και στον Εν Λευκώ», σε διάφορο τόπο και χρόνο πλην όμως κύκλιο και ενιαίο, αναφορικά με τον Ελληνικό Πολιτισμό, ως σφυρηλατημένο βίωμα στην απτή καθημερινότητα, ως έκφανση, συμπεπηγμένο απείκασμα στον τρόπο του νοείν, άλλως θα λέγαμε ο Ελληνισμός ως βρώση και πόση. Αποπειράται τελεσφόρως να εντοπίσει και να αναδείξει εύγλωττα την συμπύκνωση της αργόσυρτης ελληνορωμιοσύνης στο διάβα των χρόνων συγκεφαλαιώνοντας το αινιγματικό αμάλγαμα του Ελληνικού Πολιτισμού, στο διαρκές ελληνότρεπτον το Οδυσσέα Ελύτη. Σε αυτό την μεθοδευμένη αντίστοιξη της σκέψης του Ελύτη με την Ελληνική γραμματεία καταδεικνύει τον γόνιμο συμφυρμό της ενσάρκωσης «του ιλαροτραγικού συναμφότερου» στην καθημερινή πρακτική του βίου μας, αρχής γενομένης από την αρχαία Ελλάδα έως και το σύγχρονο Ελληνικό Πολιτισμό και αυτό διότι όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «ιδρυτική στάση μας είναι η στάσιμος ταυτοκινησία, η ισοπαλία των εριζόντων» Αληθές διότι η χωροταξία του κύκλου παράγει λόγω κατασκευής, την ομήγυρη, ίση συνθήκη παρουσίας ομιλίας, εξασφαλίσει καταστατικά την ισοπαλία, καταργώντας το εριστικό δίπολο νίκης-ήττας. Άρα και σημειολογικά αντιβαίνει στην διαρκή αμοιβαία εξόντωση και στην χωροταξική ακοινωνησία, εξ αυτού του λόγου το Ελληνικό κοινοβούλιο φέρει κύκλιο σχήμα, ανεξαρτήτως δεδηλωμένων ακόμα και δογματικά αγεφύρωτων πολιτικών διαφορών. Ο λόγος του Κώστα Ζουράρι μέσα από το βιβλίο θεμελιώνει μία διαρκή υπόρρητη σχέση βιώματος, σου μεταλαμπαδεύει παραχρήμα μέσω του οχήματος των λέξεων την καταγωγική σου προέλευση, καθιστώντας σε αυθωρεί και παραχρήμα κοινωνό του Ελληνορθόδοξου νάματος καταργώντας το διάκενο της εκατέρωθεν μοναξιάς ανάμεσα σε ένα άψυχο βιβλίο και στον αναγνώστη αυτού. Η διαλεκτική αυτή σχέση είναι απαράμιλλη και συναρπαστική, διότι ιδρύει έναν διαρκή διάλογο, έναν προβληματισμό και με τον ανόμοιο αυτό τρόπο του σε καλεί ταυτόχρονα, ο ίδιος ο συγγραφέας, ως άμεσο κοινωνό, να ανταμώσεις τη σκέψη του, μέσα σε ένα κύκλιο χωρο-χρόνο όπου συγγραφέας και αναγνώστης παραμένουν μαζί, αλληλοπεριχωρούμενοι, ενώ ταυτόχρονα διατηρώντας την αυτοτέλεια και τον εν τοις πράγμασι διακριτικό τους ρόλο. Περαιτέρω ο Κώστας Ζουράρις αναφέρει ότι Ελύτης αποδίδει βαρύνουσα σημασία στην Ελληνικό Γλώσσα η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελληνική αυτό-αναφορικότητα και αυτοσυνειδησία στο διάβα των Χρόνων. Η Ελληνική γλώσσα συμπυκνώνει εύγλωττα τον τρόπο ζωής της φιλοσοφίας και θεώρηση των πραγμάτων και δεν συνιστά απλώς ένα συμβολικό εργαλείο, ένα συμβατικό κώδικα επικοινωνίας. Ενδεικτικά παραθέτει τις φράσεις όπως συγγνώμη, συγχωρώ οι οποίες αναδεικνύουν μόνο από την ετυμολογία τους την απόλυτη και αμοιβαία ισότητα των ομοίων διασώζοντας την κατά αυτόν τον τρόπο το Αρχέτυπο της ισομοιρίας, το Ισόκυρον μέσα στην κοινότητα, (χαρακτηριστικά αναφέρει ο φιλόκαλος Ελύτης περί της όψεως των ήχων), κάνοντας ειδική μνεία για την καταργημένη προσωδία...
read moreΠαιδική πορνογραφία μέσω διαδικτύου η σύγχρονη μάστιγα.
Η παιδική πορνογραφία μέσω διαδικτύου συνιστά μία ζοφερή πραγματικότητα η οποία αποτελεί παγκοσμίως μία νεοπαγή μάστιγα που απειλεί ουσιωδώς την προσβολή του εννόμου αγαθού του γενετήσιου αυτοπροσδιορισμού της παιδικής ανηλικότητας. Το ανησυχητικό είναι η ραγδαία εξάπλωσή του και η νέα τάση η οποία εμφανίζεται από μεγάλη μερίδα καταναλωτών υλικού παιδικής πορνογραφίας η οποία «ψυχαγωγείται» στο να θεάται αναπαραστάσεις ανήλικων παιδιών τα οποία κατά κανόνα είναι θύματα σωματικής, ψυχικής και σεξουαλικής κακοποίησης στο εύθραυστο πεδίο της γενετήσιας αξιοπρέπειάς τους. Τα εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας με παλαιότερη διατύπωση, εγκλήματα «κατά των ηθών» ανέκαθεν, εκ της φύσεώς τους, προκαλούσαν τον έντονο αποτροπιασμό της κοινής γνώμης διότι έπληττε ακριβώς το περί κοινού αίσθημα της αιδούς και των χρηστών ηθών μιας οργανωμένης κοινωνίας, με αποτέλεσμα οι δράστες, να τιμωρούνται παραδειγματικά και να κολάζονται «μετά βδελυγμίας» στην συνείδηση της κοινωνίας για τις αισχρές, ατιμωτικές και μιαρές εν γένει πράξεις τους. Ως προς το αδίκημα όμως της πορνογραφίας μέσω διαδικτύου 348 Α ΠΚ όπως και αναλύω διεξοδικώς στο παρόν άρθρο, το καινοφανές στοιχείο έγκειται στο ότι, όσοι έχουν συλληφθεί για την αξιόποινη αυτή συμπεριφορά με χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή ή διαδικτύου είναι πρόσωπα υπέρ άνω πάσης, υποψίας, με λευκό ποινικό μητρώο, χωρίς να έχουν διαπράξει κατά το παρελθόν άλλο αδίκημα. Είναι πρόδηλο πως το αδίκημα αυτό της παιδικής πορνογραφίας μέσω διαδικτύου κατ’άρθρο 348 Α του Π.Κ επιδιώκει, να τιμωρήσει το δράστη ο οποίος εμφανίζει μία έκδηλα παιδοφιλική τάση προεχόντως και κυρίως δια μέσω του διαδικτύου, προσβάλλοντας βαναύσως τη γενετήσια ελευθερία των ανηλίκων. Η σπουδαιότητα του αδικήματος αυτού σε συμπλοκή με την ραγδαία εκδήλωση της τεχνολογία ήγαγε τον νομοθέτη στην τυποποίηση ξεχωριστής διάταξης προς την ποινικοποίηση της αξιόποινης αυτής συμπεριφοράς (348 Α Π.Κ). Περαιτέρω, ο νόμος ποινικοποιεί και την εικονική πορνογραφία η οποία εξομοιώνεται με την πραγματική και απεικονίζει ανήλικα παιδιά όπως ορίζει ο νόμος ειδικότερα ενδεικνύοντας τη σοβαρότητα του αδικήματος αυτού για το κοινωνικό εν γένει σύνολο. Τούτο σαφώς γίνεται διότι πέραν του ότι, η εικονική πορνογραφία συνιστά μία μορφή συγκεκαλυμμένης πρόκλησης στην τέλεση εκμετάλλευσης της παιδικής ανηλικότητας ή διέγερση πρόθεσης σε προσβολή του εννόμου αγαθού της γενετήσιας ελευθερίας της παιδικής ανηλικότητας κατά το Π.Κ, έχει αποδειχθεί πολλάκις στην πράξη ότι η «εικονική» παιδική πορνογραφία χρησιμοποιείται ως μέσο ψυχικού καταναγκασμού στα παιδιά, ως μέσο εξαπάτησης προκειμένου οι επίδοξοι θύτες τους να τα καταστήσουν πιο ευάλωτα, αφού αυτά (τα παιδιά) εξοικειώνονται στην πορεία με τη συστηματική θέαση του επιλήψιμου αυτού υλικού, καθότι το υπολαμβάνουν ως παίγνιο και κάτι σύνηθες ,γενικώς παραδεκτό, δεδομένου ότι συμμετέχουν ανήλικα παιδιά σε αυτό (το πορνογραφικό υλικό), με συνέπεια να αμβλύνονται οι αντιστάσεις τους και να θυματοποιούνται ευχερέστερα. Ενδεικτικό μέτρο της προτεραιότητας που επιδεικνύει η πολιτεία στο έννομο αγαθό της παιδικής ανηλικότητας είναι ότι η αναστολή της παραγραφή των αδικημάτων αυτών κατ’εξαίρεση από το άρθρο 113 Π.Κ ισχύει ως εξής : ως προς τα πλημμελήματα ένα έτος μετά την ενηλικίωση των παιδιών-θυμάτων καθώς επίσης και μετά από 3 έτη ομοίως για τα κακουργήματα. Η πιο καινοτόμα διάταξη όμως είναι η δημοσιοποίηση των στοιχείων των δραστών, του άρθρου 348Α ΠΚ στο στάδιο της προδικασίας, προτού ακόμη καταδικαστούν αμετάκλητα, με αποτέλεσμα να «παραβιάζεται» ο νόμος περί ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων 2472/97 και 9Α του Συντάγματος καθώς και να κάμπτεται το τεκμήριο της αθωότητας ως έκφανση της Αρχής της δίκαιης δίκης άρθρο 6 παρ. 2 της Ε.Σ..Δ.Α (δικαίωμα στη χρηστή απονομή της δικαιοσύνης). Ο σκοπός της δημοσιοποίησης...
read moreΟ θεσμός της διαμεσολάβησης εν δράσει
Είναι πρόδηλο ότι η ίδια η κοινωνία μας, έχει αδήριτη ανάγκη από την εφαρμογή ενός συμπληρωματικού θεσμού εναλλακτικής εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών μεταξύ των πολιτών, πέραν από την κλασσική αντιδικία των δικαστηρίων. Επρόκειτο δια ένα θεσμό ο οποίος προβλέπεται από τον Νόμο 3869/2010 όπως εισήχθη στην εσωτερική έννομη τάξη ενσωματώνοντας την κοινοτική οδηγία 2008/52/ΕΚ. Ο εν λόγω θεσμός ήδη επιτυχώς δοκιμασμένος στο εξωτερικό φιλοδοξεί να επιλύσει επιτυχώς ορισμένες διαφορές μεταξύ των πολιτών παρέχοντας ένα ευρύ φάσμα εναλλακτικών προτάσεων διευθέτησης των εκατέρωθεν αντικρουόμενων συμφερόντων των εμπλεκομένων μερών. Καταρχάς επρόκειτο δια τα Ελληνικά δεδομένα δια ένα καινοτόμο θεσμό απόπειρας εξωδικαστικής επίλυσης ιδιωτικής φύσεως διαφορών προτού καταλήξουν στα δικαστήρια ο οποίος λειτουργεί συμπληρωματικά/( διαζευκτικά κατ’ ορθότερον) του εξωδικαστικού συμβιβασμού του άρθρου 214 Α του Κ.Πολ.Δ, τον δικαστικό συμβιβασμό του άρθρου 293 του Κ.Πολ.Δ, τη δικαστική διαμεσολάβηση κατ’ άρθρον 214 Β του Κ.Πολ.Δ καθώς και τη διαιτησία του άρθρου 867 του Κ.Πολ.Δ. Εν ολίγοις ο εν λόγω νεοπαγής θεσμός διαφοροποιείται με τους άνω αναφερθέντες θεσμούς χωρίς όμως να τους ανταγωνίζεται, απλώς θεμελιώνεται σε μία άλλη φιλοσοφία η οποία επενεργεί έτι περαιτέρω ευνοϊκά δια την επίλυση των διαφορών. Καταρχάς, δεν επρόκειτο δια μία αμιγή μορφή συμβιβασμού stricto sensu, αλλά δια μία επιχείρηση εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς με πρωτοβουλία των δύο μερών ανευρίσκοντας μία αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία με την ουδέτερη πλην καταλυτική συνδρομή του διαπιστευμένου και ειδικώς εκπαιδευμένου διαμεσολαβητή δικηγόρου προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικότερα στο άρθρο 4β του νόμου προβλέπεται : «Ως Διαμεσολάβηση νοείται η διαρθρωμένη διαδικασία ανεξαρτήτως ονομασία όπου δύο ή περισσότερα μέρη μίας διαφοράς επιχειρούν εκουσίως να επιλύσουν με συμφωνία της διαφοράς με τη βοήθεια του διαμεσολαβητή». Τούτο σημαίνει ότι τα εμπλεκόμενα μέρη είναι εντελώς αυτόνομα και εκουσίως επιλέγουν την υπαγωγή στη διαδικασία διαμεσολάβησης καθώς και τη διάρκεια αυτής σε κάθε περίπτωση. Ο διαμεσολαβητής ενεργεί επιβοηθητικά επιδιώκοντας με διάφορες τεχνικές και μεθόδους να οδηγήσει τα μέρει στην ανίχνευση μίας λύσης μέσω από διαβουλεύσεις και κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τα μέρη, με αποτέλεσμα να φωτίσει ορισμένες καίριες πτυχές της υπόθεσης όπου ενδεχομένως λόγω ιδεοληψίας ή εν γένει δεισιδαιμονίας τους ενός μέρους προς τον αντίδικο-αντίπαλο τούτο καθίσταται δυσχερές. Περαιτέρω ο διαμεσολαβητής εγκύπτει περιπτωσιολογικά με αίσθημα ευθύνης σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά επιδιώκοντας να αναδείξει τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μερών με σκοπό να ενθαρρύνει το διάλογο μεταξύ τους, υποκείμενος στις διατάξεις του κώδικα δεοντολογίας που τον διέπουν (αμεροληψία, ουδετερότητα, ανεξαρτησία, εχεμύθεια, ευθυδικία). Ως εκ τούτου λοιπόν η διαδικασία διεξάγεται σε ένα περιβάλλον απόλυτης εμπιστοσύνης δεδομένου ότι δεν τηρούνται πρακτικά και τα μέρη καθίστανται εν τοις πράγμασι οι αρχιτέκτονες της δομής της διαδικασίας, αποφασίζοντας σε κάθε στάδιο της διαμεσολάβησης δια το επόμενο βήμα αυτόβουλα και ανεπηρέαστα. Προσέτι η διαδικασία λαμβάνει χώρα και λογίζεται απόρρητη καθώς επίσης και τα εμπλεκόμενα μέρη επουδενί δύνανται να μετάσχουν σε τυχόν επακολουθούμενες δίκες σχετικά με το ίδιο αντικείμενο κατ’ άρθρο 10 του Ν. 3898/2010. Είναι πρόδηλο ότι ο εναλλακτικός αυτός εξωδικαστικός θεσμός πόρρω απέχει από τους προαναφερθέντες του Κ.Πολ.Δ καθότι δεν έχει σχέση με τη συνήθη επίσημα διαδικαστική δικαστική πρακτική των πολιτειακής δικαστηριακής εξουσίας καθότι έχει μία ανεπίσημη, άτυπη διαδικασία όπου ο διαμεσολαβητής δεν ταυτίζεται ουδ’ επελάχιστον με την ιδιότητα του δικαστή. Εντούτοις όμως δεν παύει να συνιστά μία διαρθρωμένη διαδικασία υποκείμενη σε κανόνες όπως ανωτέρω διεξοδικώς αναφέρθηκαν όπου τα μέρη επιλέγουν αυτοβούλως ή κατόπιν πρόσκλησης ενδεχομένως από το δικαστή σε κάθε στάδιο της δίκης αναβάλλοντας για το λόγο αυτό τη δίκη...
read moreΛηξιπρόθεσμες πολιτικές υποσχέσεις
Είναι πρόδηλο ότι ήδη έχουν συμπληρωθεί σχεδόν 4 χρόνια αφ’ ής στιγμής υπαχθήκαμε, εκόντες άκοντες, στο ειδεχθές μνημόνιο με ό,τι τούτο συνεπάγεται αναφορικώς με τις επαχθείς συνέπειες, ιδίως στην συρρίκνωση του κράτους δικαίου και την κατάλυση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας. Εντούτοις όμως πέραν του γεγονότος ότι εμείς οι ίδιοι ως ψηφοφόροι αναδείξαμε κόμματα τα οποία, κατά μία έννοια λόγω ασφαλώς του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος, μας περιήγαγαν, έχοντας δηλαδή την εντολή μας, στην φαύλη και κατάπτυστη μνημονιακή βιούμενη πραγματικότητα. Η επαγόμενη λοιπόν, αυτής της πολιτικής, μαζική εξαθλίωση και η αλλοίωση η οποία επέφερε στον κοινωνικό ιστό, ανήκει υπό το πρίσμα αυτό, σε μέρος των ψηφισάντων, τους πρωταίτιους του «εγκλήματος», ομοίως ισχύει ως προς το εκλογικό σώμα και για την διάδοχη κατάσταση η οποία υπηρετεί ανυπερθέτως και απαραλλάκτως την ίδια πολιτική καθ’ υπαγόρευση των δανειστών μας. Ως εκ τούτου λοιπόν σε κάθε περίπτωση ας εξακοντίσουμε την σοβούσα δήθεν μεμψιμοιρία περί επιλήψιμης παρέμβασης υπερεθνικών συμφερόντων στο εσωτερικό της χώρας με σκοπό να υπονομεύσουν την πατρίδα μας ή να σφετεριστούν την οικονομική κρίση. Σίγουρα συμβαίνει και αυτό πλην όμως εμείς οι ίδιοι προεχόντως και κυρίως, ευθυνόμαστε καθότι δεν δρούμε συλλογικά, έχουμε απεμπολήσει προ πολλού την έννοια της εθνικής συνείδησης με το όραμα της οικουμενικότητας, δεν προσδοκούμε τίποτε, δεν ευαγγελιζόμαστε κάτι, δεν επαγγελόμαστε το παραμικρό. Ένας λαός με ιστορικά συμπλέγματα ριζικά αγκυλωμένος στο 1974 και εντεύθεν, μυωπικά προσκολλημένος σε ρεμβασιστικές κορώνες μετεμφυλιακής διχοστασίας, στερούμενος οράματος και ικμάδας δια ρηξικέλευθες τομές και εκ βάθρων μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό. Ένας λαός σε αδράνεια ο οποίος άγεται και φέρεται από το ένα συστημικό-συντηρητικό κόμμα στο άλλο υπό άλλο απλώς μανδύα αριστερεπώνυμης ρητορικής. Άρα για ποια αλλαγή μιλάμε όταν ο κόσμος, κατόπιν όλης αυτής της βδελυρής και ολέθριας κατάστασης την οποία βιώνουμε, ομολογεί ότι θα ψηφίσει κόμματα, τα οποία όμως όπως εμφαίνεται, εκ των προτέρων λόγω της διγλωσσίας τους και του πολιτικού καιροσκοπισμού τους, ότι θα ακολουθήσουν απαρεγκλίτως την ίδια πολιτική. Κατά συνέπεια λοιπόν είμαστε άξιοι της μοίρας μας καθώς ως συναυτουργοί συμπράττουμε και εμείς δια της ψήφου μας στην εξακολούθηση της ίδιας κατεστημένης εγκληματικής μνημονιακής πολιτικής, δίδοντας εξουσία σε πρόσωπα τα οποία νομιμοποιούν με τη σειρά τους τον νεποτισμό, την κατ’ επίφαση επανάσταση και τον αμοραλισμό. Το μέτρο και το κριτήριο του εκλογικού σώματος, δεν είναι η προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών και η ουσιαστική επίλυση των ζέοντων προβλημάτων που κατατρύχουν τον ελληνικό λαό, αλλά η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ημέτερων οι οποίοι προέρχονται από κομματικές μετακινήσεις ή διακεκριμένες μεταγραφές σε κάθε περίπτωση στο εκάστοτε κόμμα. Εν κατακλείδι, φρονώ ως λαός είμαστε αμετανόητοι και υπεύθυνοι για την πορεία της χώρας καθώς ψηφίζουμε ένα κόμμα με γνώμονα την απατηλή προσδοκία ότι θα μας «βολέψει» εισέτι και αυτήν την ύστατη ώρα όπου η χώρα χρεοκοπεί και καταβαραθρώνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Είναι το ίδιο πράγμα με τον ολοκληρωτισμό, ενώ θεωρητικά όλοι μας ακκιζόμαστε δήθεν δημοκράτες-επαναστάτες, κστ’ ουσίαν στην πράξη είμαστε οι πιο στυγνοί εργοδότες και φασίστες καθώς η δημοκρατία κατακτάται ισοβίως και κερδίζεται με μόχθο και επ’ ουδενί συνιστά δογματική αποστήθιση θεωρητικών αρχών τις οποίες επιβάλλω για να εξουδετερώσω τον αντιφρονούντα με «προκρούστεια» λογική, διότι έτσι δημιουργείται ένα φαυλεπίφαυλος ατελεσφόρως περιδινούμενος κύκλος. Χάρης Κατσιβαρδάς Δικηγόρος,...
read moreΟίδημα στη δικηγορία, οργανική ανεπάρκεια ή επιθανάτιος ρόγχος;
Οίδημα στη δικηγορία, οργανική ανεπάρκεια ή επιθανάτιος ρόγχος; Είναι πράγματι απορίας άξιον για ποιο λόγο γίνονται οι εκλογές, ασφαλώς δεν συνιστούν μία επίφαση δημοκρατίας αλλά την πεμπτουσία της δημοκρατίας, εντούτοις όμως κατά την επίμαχη αυτή χρονική στιγμή πάμπολλοι εξ ημών λησμονούν την παθογένεια που διέπει την μαχόμενη δικηγορία και τα διογκούμενα εξ αυτής προβλήματα στην καθημερινή δικαστηριακή κονίστρα προκρίνοντας αποκλειστικά και μόνο την ατομική τους ‘βολή’ και ιδιοτέλεια. Εντούτοις όμως σήμερα βλέπουμε μία φράξια δικηγόρων όπου λυμαίνονται το σύλλογο με γνώμονα την εξυπηρέτηση στενών συμφερόντων ανεξαρτήτως οράματος, ή μία άλλη μερίδα ψευδεπίγραφων επαναστατών, των «Προαστίων» με μία συνθηματολογική ρητορική απάδουσα του δαψιλούς βιοπορισμού τους. Ωστόσο όμως εν προκειμένω καλούμαστε πάνω και πέραν από πολιτικές τοποθετήσεις παραμερίζοντας την κομματική μας καταγωγή να εγκύψουμε στα μείζονα προβλήματα του κλάδου μας τα οποία εν πολλοίς ενδημούν ανεπίλυτα ένεκεν της ολιγωρίας ορισμένων ειδημόνων. Μνημονεύω την χαίνουσα πληγή της δικηγορίας η οποία πυορροεί και όζει ένεκεν της δική μας εκκωφαντικής ανοχής. Ειδικότερα θα αναφέρω την αιματηρή συρρίκνωση της νομικής ύλης, το εξοβελισμό μας από τα συμβόλαια, την επαχθή φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, το τέλος επιτηδεύματος, το δυσβάστακτο βάρος των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, τις γλίσχρες αμοιβές μας, την αδυναμία νέων συναδέλφων να ασκήσουν το επάγγελμα και να προβούν σε έναρξη επιτηδεύματος και εν γένει την πλήρη απαξίωση συλλήβδην του δικηγορικού σώματος. Είναι πρόδηλα λυπηρό το γεγονός ότι αυτονόητα πράγματα δεν κατοχυρώνονται ουσιαστικά, με συνέπεια να αποτελούμε ένα επαγγελματικό κλάδο με τις μεγαλύτερες εκ των ενόντων ταξικές αποκλίσεις και συγχρόνως οίκοθεν μεγαλύτερη έλλειψη αλληλεγγύης ως προς τη συλλογική επίλυση των ζεόντων προβλημάτων της καθημερινότητάς μας. Η Δικηγορία δεν πρέπει να τίθεται στο εδώλιο ούτε ορισμένοι με μακράν και χρόνια καριέρα δοσίλογου να την καταδίδουν δια της κερκόκοπορτας σε εξωθεσμικούς παρεμβαίνοντες οι οποίου εκτελούν χρέη, αλήστου κατά το παρελθόν, χρέη λαομίσητων καθεστώτων,οι προσφιλείς προαγωγοί αλλότριων προς τα συμφέροντά μας αντιλήψεων, οι οποίοι καιροφυλακτούν να συλήσουν το νεκρό μας κουφάρι. Ο αντίποδας είναι η κάθαρση το όραμα η αποτίναξη του ζυγού από το διαφθορείο της κομματικής ποδηγέτησης και η χάραξη μίας πορείας προόδου και εξέλιξης, εξού και εμείς ενώσαμε τις δυνάμεις μας και δημιουργήσαμε ένα ενιαίο ανεξάρτητο αρραγές μέτωπο, καταρτίσαμε ένα προσωποκεντρικό ψηφοδέλτιο με έναν και μόνο γνώμονα να αφουγκραστούμε στη βάση του σφυγμό της δικηγορίας και να προσπαθήσουμε να συγκρουστούμε με τα κατεστημένα συμφέροντα. Να αντισταθούμε στους βιαστές της αλήθειας οι οποίοι συντεταγμένα καταχρώνται την ολιγωρία μας και ασελγούν αδυσώπητα στα επαγγελματικά μας δικαιώματα με συνέπεια να τείνουν να πνεύσουμε τα λοίσθια ως νέοι δικηγόροι. Να διαμηνύσουμε το ισχυρό μέτωπο της θέμιδος το οποίο ευαγγελίζεται την εξυγίανση και την τελέσφορη επίλυση σωρείας καίριων ζητημάτων που ταλανίζουν το δικηγόρο στην καθημερινότητα. Εμείς την απόφασή μας την πήραμε δεν κύπτουμε εθελόδουλα το γόνυ στους θιασώτες της σήψης και στασιμότητας, δεν φέρουμε το στίγμα του «φιλήσυχου πολίτη», τολμάμε με θέσεις, επιχειρήματα και πάνω από όλα με πίστη στην πρόοδο και στην εξέλιξη, ρήξη και ανατροπή με το θέμιδος μέτωπο ενόψει των επικείμενων αρχαιρεσιών του Δ.Σ.Α Έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Χάρης Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Υποψήφιος σύμβουλος Δ.Σ.Α με το συνδυασμό «Θέμιδος...
read moreΟικογενειακό δίκαιο_η χαίνουσα πληγή της σύγχρονης κοινωνίας_
Οικογενειακό δίκαιο_η χαίνουσα πληγή της σύγχρονης κοινωνίας_ Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα χρήζει ριζικών αλλαγών σε πολλά σημεία του εν γένει και ιδίως σε ότι σχετίζεται με το ακανθώδες ζήτημα ασκήσεως επιμέλειας και ρύθμισης επικοινωνίας με τα τέκνα, ιδίως από τον «πατέρα». Είναι πρόδηλο σήμερα ότι τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν με ιδεοληψία και προκατάληψη τον ρόλο του πατέρα και την αναπόδραστη μείζονα σπουδαιότητά του, αγνοώντας λίαν σκοπίμως το καταλυτικό παράγοντα του πατέρα στην ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των τέκνων . Τα δικαστήρια στην πράξη υιοθετούν κατ’ ουσίαν την στρεβλή αντίληψη οιονεί «ιδιοκτησίας» του τέκνου από την μητέρα ανακηρύσσοντας τον πατέρα εξυπαρχής ως ακατάλληλο για την άσκηση της γονικής μέριμνας, άνευ ετέρου τινός μολονότι πάμπολλες φορές συμβαίνει αποδειγμένα εκ των περιστάσεων το αντίθετο από την πλευρά της μητέρας. Κατά συνέπεια έχει παγιωθεί μία κατάσταση η οποία καθίσταται εξαιρετικά συγκεχυμένη και κατάφωρα άδικη μονομερώς υπέρ των γονικών δικαιωμάτων των «πατεράδων» όπου σχεδόν ποτέ δεν αποδίδεται επιμέλεια στον πατέρα. Επιπλέον η άσκηση του δικαιώματος της επικοινωνίας από τον πατέρα κατά κανόνα καταστρατηγείται από την πλευρά της μητέρας με πενιχρές για αυτήν κυρώσεις, εκ του νόμου, με αποτέλεσμα να ενεργεί αυθαίρετα και συνειδητά πραξικοπηματικά, παραβιάζοντας κατ’ εξακολούθηση δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας με τα τέκνα. Ωσαύτως το ζητούμενο είναι ότι οι ως άνω ρυθμίσεις άσκησης της επιμέλειας αποκλειστικά από την «μητέρα» συνεπάγεται λόγω της διεκπεραιωτής δικαστηριακής πρακτικής ένα «ανίατο» πλήγμα από την πλευρά του ανδρός ο οποίος, πέραν του ότι στερείται το παιδί ακόμη και σε καταφανείς περιπτώσεις όπου η μητέρα αποδεδειγμένα δεν κρίνεται κατάλληλη δια την άσκηση της γονικής μέριμνας συγχρόνως αντιμετωπίζεται από την κοινωνία και ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της αποτυχίας του γάμου και της έκθεσης του παιδιού στις συνέπειες ενός διαζυγίου. Εντούτοις όμως δια να αποκατασταθεί σε ένα νέο πλέγμα διατάξεων η ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων ακόμα και μέσα στους κόλπους της οικογένειας επιβάλλεται αυτοδικαίως να κατακτηθεί τούτο στη βάση της κοινωνίας βάσει ορισμένων επίπονων διεργασιών ζυμώσεων ούτως ώστε τα γόνιμα αυτά συμπεράσματα να αποκρυσταλλώθούν σε θεσμούς. Στην Ελλάδα, δυστυχώς λόγω αγκυλώσεων δεσπόζει η αντίληψη της «καθημαγμένης» γυναίκας και του ισχυρού άνδρα, ένα στερεότυπο κλισέ το οποίο ευδοκιμεί ακόμη και σήμερα συνεπεία του «ρεμβασισμού» των γυναικείων κινημάτων ιδίως από το 1981 και εντεύθεν. Η πάλη των δύο φύλων καλλιεργείται έντονα στην Ελληνική κοινωνία η οποία είναι μηδενιστικά ισοπεδωτική σεβόμενη μόνο την «μάνα» και εξοβελίζοντας συλλήβδην τον πατέρα ως ισότιμο γονιό παρά μόνο ως ένα επικουρικό πρόσωπο το οποίο εντός ελαχίστων ωρών του επιβάλλεται δια δικαστικής αποφάσεως εκών άκων το δικαίωμα της επικοινωνίας με το τέκνο του δίχως ουδείς να αναλογιστεί την ψυχική καταρράκωση που συνεπάγεται η οδυνηρή και επαχθής τούτη στέρηση της επαφής του τέκνου με το φυσικό του πατέρα. Ως εκ τούτου λοιπόν βάσει των ανωτέρω συνοπτικών παρατηρήσεων υφίσταται ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα με την επιμέλεια και την επικοινωνία του πατέρα με το παιδί καθώς η δικαστηριακή πρακτική συντάσσεται με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» εναρμονιζόμενη προεχόντως με την μητέρα χωρίς να σταθμίσει in cοncreto τα πραγματικά περιστατικά κατά περίπτωση ούτως ώστε να αρχίσει να διαπλάθεται νομολογία πράγμα το οποίο θα λειτουργεί ως πρόκριμα συνολικής αναδιαμόρφωσης των επίμαχων διατάξεων επί επικοινωνίας και επιμέλειας. Ωσαύτως ο χρόνος μέχρις ότου εκδοθεί μία δικαστική απόφαση μπορεί να συνεπάγεται την στέρηση στον πατέρα να δει το παιδί του τουλάχιστον έξι μήνες με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος αποξένωσης και αλλοτρίωσης από την πατρική στοργή ως βασικός παράγοντας...
read moreΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 5 ΝΟΕ-ΔΕΚ 2013
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 5 ΝΟΕ-ΔΕΚ 2013 Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ το 5ο τεύχος της ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, για τους μήνες Νοέμβριο-Δεκέμβριο 2013. Εκτός από τους συνδρομητές της και την παρουσία της σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, το 5ο τεύχος της ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ φιλοξενήθηκε ως ένθετο στην εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 26/1/2014. Με πλούσια και πάντα υπεύθυνη αρθρογραφία, στα κύρια άρθρα του περιοδικού μπορείτε να διαβάσετε τον Κωνσταντίνο Κόλμερ (Η επανασύνδεσις με το Δολλάριον), τον Νέστορα Κουράκη (Η Καθαρεύουσα ξανά στα σχολεία;), τον Χάρη Κατσιβαρδά (Οικογενειακό Δίκαιο: η χαίνουσα πληγή της κοινωνίας), το τον Νίκο Λιναρδάτο στο Casus Belli (Γνωρίζουν άραγε οι Έλληνες βουλευτές τι ψηφίζουν;) και τον Πάνο Παναγόπουλο (Η δόλια φοροκαταιγίδα κατά των αγροτών). Στον Φάκελλο Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας με θέμα «Ο Άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ», παραθέτουν τις απόψεις τους οι: Γιώργος Φοίνικας (Ελλάδα-Κύπρος- Ισραήλ- Τουρκία: Οι επερχόμενες 100 κρισιμότατες ημέρες της Ελληνικής Πομπηίας), Κώστας Παπασταύρου (Δυναμική και Προοπτική του διαμορφούμενου άξονα), Δ. Πολίτης (Η Τουρκία θα συμβιβασθεί ή θα συγκρουσθεί με τον άξονα;), Μ. Αμάραντος (η συνεργασία μπορεί να επεκταθεί πέραν της ενέργειας), Γιάννης Χατζόπουλος (ο Άξονας Ελλάδας-Κύπρου- Ισραήλ και η τουρκική απειλή). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα άρθρα των Μιχάλη Παπίδη (Διεθνής Επενδυτικός Οδηγός) και Παύλου Καρούσου (Επιστημονικά Νέα). Το αφιέρωμα του τεύχους πραγματεύεται την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, μέσα από τις πολύ ενδιαφέρουσες παρουσιάσεις των Α.Δ. Παπαγιαννίδη (Τέσσερεις παρατηρήσεις για την «αστική τάξη», Κωνσταντίνου Κόλμερ (Η ύφεσις υπερέβη τα όρια αντοχής), Μάνου Κρανίδη (Η αστική τάξη και η ανάκαμψη της αγοράς ακινήτων), Κώστα Μ. Σταματόπουλου (Η ευρωπαϊκή αστική τάξη και το εγχώριό της κακέκτυπο), Ηρακλή Πλατυμέση (Η αλαζονεία κατέστρεψε την Ελληνική Αστική Τάξη), Νέστορα Κουράκη (Ο εξέχων ρόλος της Μεσαίας Τάξης στα Πολιτικά του Αριστοτέλους), Μελέτη Η. Μελετόπουλου (Σε επίπεδο ήθους και ύφους υπήρξε Ελληνική Αστική Τάξη) και Νικόλα Δημητριάδη (Η ένοχη σιωπή των αστών). Στα πολιτιστικά, ξεχωρίζουν τα άρθρα του Γιάννη Δρακόπουλου («Μιστέρο μπούφο» του Ντάριο Φο), του Κωνσταντίνου Μπλάθρα (Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα-Αδάμαστος) και της Νίνας Αλέξη (Δημήτρης Ποταμίτης, 10 χρόνια από τον θάνατό του). Και όπως πάντα, η ιστορική αναδρομή «συνέβησαν» του Βασίλη Σπυράκου-Πατρώνα, οι βιβλιοκριτικές «Αριστοτέλους Οικονομικά» του Σεραφείμ Ι. Μαρίνου, «Πανοπτικόν, παρά την ύφεση» του Μ.Η.Μ., «Γ.Μ.Βιζυηνός: Άπαντα τα διηγήματα» του Κωνσταντίνου Θ. Αντωνίου, η Επιφυλλίδα «Ελληνισμός, χίλια χρόνια σε αναζήτηση ταυτότητας» του Σωτήρη Δημόπουλου και το Σταυρόλεξο του Νίκου Λιναρδάτου. Το τεύχος κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, αποστέλλεται σε συνδρομητές και αναρτάται διαδικτυακά με ελεύθερη πρόσβαση στην ηλεκτρονική διεύθυνση...
read moreΕΝΑ ΗΧΗΡΟ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
ΕΝΑ ΗΧΗΡΟ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Το Μονομελές Εφετείο Εύβοιας με την υπ” αριθμ.69/2013 απόφασή του αναγνώρισε ότι η μονομερής επιβολή εκ περιτροπής εργασίας μίας ημέρας σε εργαζόμενο πλήρους απασχόλησης βάσει των οικείων μνημονιακών διατάξεων των Ν.3846/2010 και 3899/2010 συνιστά παράνομη μονομερή επέμβαση στο περιεχόμενο της σύμβασης εργασίας και ισοδυναμεί με απόλυση του εργαζόμενου, ο οποίος δικαιούται ανάλογης αποζημίωσης με βάση την προυπηρεσία του. Συνεπώς ο εργαζόμενος στις περιπτώσεις βλαπτικής μεταβολής των όρων εργασίας από τον εργοδότη του δικαιούται να παραμείνει στην εργασία διατηρώντας παράλληλα το δικαίωμα να εγείρει τις αξιώσεις του στο αρμόδιο Δικαστήριο για την παράνομη μονομερή και βλαπτική επέμβαση στη σύμβαση εργασίας του. Η απόφαση αυτή αποδεικνύει την ύπαρξη αξιόλογων και αμερόληπτων δικαστών, οι οποίοι τιμούν το θεσμό της Δικαιοσύνης και το νομικό πολιτισμό «μακράν πολιτικών και μνημονιακών επιρροών». Αθήνα 14-01-2014 Παρασκευή Δημητριάδου Δικηγόρος Παρ”...
read moreΠΑΓΚΟΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ Η 18η-12-2013
ΠΑΓΚΟΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ Η 18η-12-2013 Στην υπόδουλη Ελλάδα της φιέστας και του Ευρωσκεπτικισμού τιμήθηκε στις 18-12-2013 «ο μετανάστης», παρά το γεγονός της μη επίλυσης επί σειρά ετών από μία ευνομούμενη μάλιστα και πολυνομοθετική πολιτεία των προβλημάτων και αυτό βέβαια εξαιτίας της μονομερούς τήρησης των σχετικών συμβάσεων «προσχώρησης», οι οποίες εσκεμμένως και προς αλλότρια οφέλη την μετέτρεψαν από χώρα του πολιτισμού σε μία φυλακή στιβαγμένων ανθρώπινων ψυχών, των οποίων συστηματικά παραβιάζονται τα δικαιώματα σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη των Βασανιστηρίων. Οι χειραγωγούμενοι πολιτικοί χειρισμοί των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και η έλλειψη πολιτικής βούλησης διαιώνησαν εδώ και 15 χρόνια τα προβλήματα των μεταναστών, οι οποίοι «άγονται και φέρονται» σε τακτά χρονικά διαστήματα προκειμένου να αναπληρώσουν τα ελλείματα του Δημοσίου και των ασφαλιστικών οργανισμών. Έτσι χωρίς να έχουν εκτιμηθεί και υπολογιστεί σωστά οι ανάγκες σε εργατικό δυναμικό, τις οποίες θα μπορούσαμε να αναπληρώσουμε προ ετών κατά προτίμηση από τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ ανέργους μας, επιτρέψαμε την ανέλαγκτη εισροή μεταναστών τους οποίους ενώ νομιμοποιήσαμε στην συνέχεια αφού κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλεύτηκαν την φτηνή και ανασφάλιστη εργασία τους καταστήσαμε αυτούς παράνομους λόγω μη ανανέωσης της άδειας διαμονής τους «ελλείψει του απαραιτήτου αριθμού ασφαλιστικών εισφορών». Από την άλλη ένα σημαντικό ποσοστό «λαθρομεταναστών» που αιτήθηκαν πολιτικό άσυλο παρέμειναν κρατούμενοι για μεγάλο χρονικό διάστημα (6 έως 12 μήνες) υπό άθλιες συνθήκες, βιώνοντας το δράμα τους αφού η ελληνική πολιτεία δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα τις δυσλειτουργίες στην διαδικασία αναγνώρισης της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα. Ο νέος μεταναστευτικός κώδικας έρχεται να εντάξει σε ένα ενιαίο κείμενο 21 νόμους, 8 προεδρικά διατάγματα και 40 υπουργικές αποφάσεις καθώς και διευκρινιστικές εγκυκλίους προκειμένου να βοηθήσεις την επίσπευση των διαδικασιών. Παραλείπει όμως να ρυθμίσει και να επιλύσει προβλήματα σχετικά με την επιστροφή στην γενέτειρα ή σε άλλες χώρες προτίμησης των παρανόμως διαμενόντων αλλοδαπών. Ο νέος μεταναστευτικός κώδικας, ρυθμίζει θέματα απόκτησης άδειας παραμονής των επί μακράν διαμενόντων στην Ελλάδα παρέχοντας σ’ αυτούς δικαίωμα αναζήτησης εργασίας και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Επίσης παρέχει υπό προϋποθέσεις στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και φοίτησαν στα ελλανικά σχολεία, το δικαίωμα πολιτογράφησης. Τι θα απογίνει όμως με τους αιτηθέντες και μη αιτηθέντες πολιτικό άσυλο με προέλευση από χώρες με τις οποίες η Ελλάδα δεν διατηρεί διμερείς σχέσεις; Πώς θα απομακρυνθούν από την Ελλάδα; Με ποιους τρόπους θα ενισχυθούν και θα καταστούν αποτελεσματικοί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, στις παραμεθόριες περιοχές εισόδου λαθρομεταναστών όταν δεν γίνεται καμία επαναδιαπραγμάτευση για το «ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ»; Τα προβλήματα είναι γνωστά και δεν λύνονται με ευχολόγια. Αθήνα 18 Δεκεμβρίου 2013 Βούλα Δημητριάδου Δικηγόρος Παρ’ Αρείω...
read moreΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΓΟ
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΓΟ Η στέρηση βασικών υλικοτεχνικών υποδομών και η αδιαφορία της εκτελεστικής εξουσίας για τον τομέα της Δικαιοσύνης ήταν τα βασικά θέματα συζήτησης των Προέδρων Δικαστκών Ενώσεων της χώρας που πραγματοποιήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2013. Είναι βέβαιο ότι οι τελευταίες νομοθετικές τροποποιήσεις δεν κατάφεραν να επιταχύνουν την απονομή δικαιοσύνης, αλλά αντιθέτως επέφεραν πρόσθετες οικονομικές επιβαρύνσεις στους φτωχοποιημένους πολίτες αποτρέποντας αυτούς από την παροχή έννομης προστασίας. Δυστυχώς ο μηχανισμός απονομής δικαίου λειτουργεί πλέον φοροεισπρακτικά, αφού στην καθημερινή πρακτική πριν την έναρξη οποιασδήποτε διαδικασίας ή δίκης απαιτείται η προσκόμιση από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του γραμματίου είσπραξης για το παραδεκτό της συζήτησης ή της σχετικής διαδικαστικής πράξης. Η υπερβολική αύξηση των παραβόλων υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και των ποσοστών παρακράτησης υπέρ των Ταμείων έχει στερήσει από τους δικηγόρους την αμοιβή που ανταποκρίνεται στην πραγματική απασχόληση και νομική συμπαράστασή τους. Ένα μεγάλο ποσοστό του δικηγορικού σώματος οφείλει σήμερα ασφαλιστικές εισφορές, τις οποίες αδυνατεί να καλύψει γιατί δεν έχει εργασία. Τα μεγάλα κενά στις οργανικές θέσεις δικαστικών λειτουργών και υπαλλήλων καθώς και οι μειώσεις των αποδοχών τους παρακωλύουν την ορθή άσκηση του λειτουργήματός τους. Μήπως θα πρέπει επιτέλους η πολιτική εξουσία να ενσκήψει στα προβλήματα των κλάδων αυτών αν πράγματι θέλει να στέκεται η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στο ύψος των περιστάσεων? Βούλα Δημητριάδου Δικηγόρος Παρ” Αρείω...
read moreΟι πλειστηριασμοί “ ante portas “
Οι πλειστηριασμοί “ ante portas “ Η Τρόικα πλέον σφίγγει αυστηρώς τον κλοιό στην Κυβέρνηση αναφορικά με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας με την αυτόχρημα άρση των μέτρων προστασίας της με αποτέλεσμα να διασπείρεται ο πανικός καθότι μία τέτοια δυσμενή εξέλιξη στην ήδη, εκ των αντικειμενικών συνθηκών, καθημαγμένη ελλαδική κοινωνία θα σημάνει την πλήρη εξαθλίωση. Είναι πρόδηλο ότι η πανθομολογούμενη δυσμενής οικονομική συγκυρία της ύφεσης συνεπεία της υπαγωγής μας στο «Μνημόνιο» επέφερε εξαιτίας της απρόοπτης μεταβολής των συνθηκών ριζικές αλλαγές στην φυσιογνωμία της κοινωνίας με αποτέλεσμα οι Έλληνες πολίτες να στενάζουν, προεχόντως και κυρίως, υπό τον επαχθή ζυγό της ανεργίας, της ανασφάλειας και της επιδεινούμενης αβεβαιότητος. Ενώ το μέλλον λοιπόν φαντάζει ζοφερό και άδηλο και ο πολίτης βαίνει σε κινούμενη άμμο επισφραγίζεται η διαρκής κατάπτωση του με την άρση προστασίας από τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας. Το μέχρι τούδε καθεστώς είχε ως εξής, η πρώτη κατοικία προστατευόταν με την από 18-12-2012 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου («Κατεπείγουσες Ρυθμίσεις για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας»), που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 246/18-12-2012 τευχ. Α, και ειδικότερα στο άρθρο 5 ορίζεται ότι αναστέλλονται οι πλειστηριασμοί μέχρι και την 31-12-2013. Ειδικότερα προβλέπεται ότι : α. η προθεσμία της αναστολής των πλειστηριασμών, οι οποίοι επισπεύδονται για την ικανοποίηση απαιτήσεων που δεν υπερβαίνουν το ποσό των διακοσίων χιλιάδων (200.000) ευρώ, από πιστωτικά ιδρύματα και εταιρείες παροχής πιστώσεων, καθώς και από τους εκδοχείς των απαιτήσεων αυτών, β. η απαγόρευση πλειστηριασμών των ακινήτων της παρ. 2 του άρθρου 9 του ν.3869/2010 όπως τροποποιήθηκε με τον 4161/2013 (κύριες ή μοναδικές κατοικίες των οφειλετών, υπό τις οριζόμενες προϋποθέσεις), ήτοι αρκεί να εμπίπτει στο αφορολόγητο όριο αντικειμενικής αξίας _200.000_ προσαυξημένο κατά 50% όπως περαιτέρω ορίζεται από το άρθρο 1 του Ν. 1098/1980, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 21 παρ. 1 του Ν. 3842/2010. Πέραν λοιπόν από το ανωτέρω εχέγγυο ex lege προστασίας της πρώτης κατοικίας πλην όμως περιορισμένης χρονικής ισχύος υφίσταται ο εν ενεργεία νόμος για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα ο διαβόητος «Νόμος Κατσέλη_3869/2010 όπως τροποποιήθηκε προσφάτως με τον Ν.4161/2013», ο οποίος πλέον εξαιρεί την κύρια κατοικία από τυχόν εκποίησή της από τους Πιστωτές, όμως μόνον δια της δικαστική οδού σε κάθε περίπτωση. Ως εκ τούτου λοιπόν φαίνεται ότι όλα πλεόν τίθενται επί τάπητος, και εφεξής τείνει να καταργηθεί ο περιορισμένης ισχύος νόμος μέχρι και την 31η -1-2013 αναφορικά με την προστασία της κύριας κατοικίας. Εντούτοις όμως ακόμη είναι όλα ρευστά σχετικώς με το τι εν τέλει θα επικρατήσει, εντούτοις όμως, σε κάθε περίπτωση ευρισκόμαστε στην αρχή του τέλους του μοντέλου της ιδιοκτησίας που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει. Ευρισκόμαστε στο μεταίχμιο μίας «Νέας Τάξης πραγμάτων» αναφορικά με το «status quo» της ιδιοκτησίας μας, όπου το εμπράγματο δικαίωμά μας οσονούπω θα μεταβληθεί σε απλώς δικαίωμα μακροχρόνιας μίσθωσης. Η κατάσταση πάντως είναι όντως μεταβατική και το μόνο σίγουρο είναι ανεξαρτήτως αν η Τρόικα έχει οργανωμένο σχέδιο αξιοποίησης των εκπλειστηριασθέντων ακινήτων ή όχι ο κόσμος κινδυνεύει να χάσει και το τελευταίο απομεινάρι αξιοπρεπούς διαβίωσης το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από την κύρια κατοικία του τη στέγη του, γεγονός το οποίο θα σηματοδοτήσει πράγματι την δημιουργία μίας νέας μορφής άστεγου προλεταριάτου πυροδοτώντας νέες εξελίξεις κατακερματισμού και κύκλου βάσιμων διαμαρτυριών. Χάρης Κατσιβαρδάς Δικηγόρος...
read moreΗ φενάκη της σύγχρονης Δημοκρατίας
Η φενάκη της σύγχρονης Δημοκρατίας Υπό δημοσίευση στο περιοδικό Νέα Πολιτική Είναι ηλίου φαεινότερο ότι βιώνουμε μία ψυχοπαθολογική κατάσταση της συντεταγμένης εξουσίας η οποία επιδιώκει, με τα διατεταγμένα Μ.Μ.Ε τελούντα σε παράκρουση φαιάς προπαγάνδας, να στρέψει μονομερώς την προσοχή της κοινής γνώμης προς τη άκριτη θέαση μίας κατασκευασμένης πτυχής της τρέχουσας πραγματικότητας. Ο λόγος εξ αφορμής της φερόμενης εγκληματικής οργάνωσης του κοινοβουλευτικού κόμματος της Χρυσής Αυγής που δεσπόζει στην μηνιαία ειδησεογραφία μονοπωλώντας το παν. Τα εντεταλμένα Μ.Μ.Ε σε ρόλο εξωθεσμικό οιονεί δικαστή πλειοδοτώντας κατ’ εξακολούθηση σε ανακρίβειες και παραπληροφόρηση ποδοπάτησαν το Σύνταγμα εξέθεσαν την ίδια δικομματική κυβέρνηση υπονομεύοντας την Δημοκρατία και κατακερματίζοντας κατάφωρα τον Νομικό μας Πολιτισμό. Προβληματισμό εξ αφορμής της Χρυσής Αυγής χωρίς να μπω στην ουσία της υποθέσεως απλώς δια του παρόντος καταδεικνύω τον κατάδηλο αντιδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας των Μ.Μ.Ε τα οποία με «φασίζουσα» νοοτροπία κατέλυσαν λυσσωδώς το τεκμήριο της αθωότητας, το σύνολο της ποινικής δικονομίας και εν γένει το ποινικό δόγμα, αποφαινόμενα εκ προοιμίου δια τις ποινές των συλληφθέντων με μία γλώσσα καθεστωτική και ανακριβής. Τούτο σημαίνει ότι δυστυχώς ο ολοκληρωτισμός δεν έχει χρώμα ούτε πατάσσεται με ευχολόγια, συνθήματα ή αφαίρεση εμβλημάτων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μιμητικά από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» της δεκαετίας του 60 μεταβήκαμε ή καλύτερα μάλλον επιστρατεύεται από την εξουσία η ανεύρεση ή ανοικοδόμηση καινοφανούς επαπειλούμενου κινδύνου που είναι «η ναζιστική απειλή», τη στιγμή την οποία η Ελλάδα στενάζει υπό τον καταφανή ζυγό της πρωτοφανής πτώχειας. Ο ολοκληρωτισμός τουτέστιν η απολυταρχία, η αναστολή των ατομικών δικαιωμάτων, η επιβολή λογοκρισίας, η μη ελεύθερη διάδοση ιδεών, η αστυνόμευση εν γένει της σκέψης και η ποινικοποίηση ή η πιστοποίηση της καθαρότητας της σκέψης, η εξουδετέρωση των αντιφρονούντων, ενδημά ακόμα και στις μέρες μας υπό άλλο μανδύα ή ονομασία. Άρα ο εχθρός δεν πατάσσεται με ξορκισμούς φαντασμάτων του παρελθόντος αλλά με εφαρμογή ουσιαστικών πολιτικών προς το συμφέρον του λαού. Είναι ασύλληπτο το πώς καλλιεργήθηκε λήθη δια τα ζέοντα και καίρια της καθημερινότητας σχετικά με την ακραία αντιλαϊκή πολιτική του μνημονίου, την θεσμική ανεπάρκεια και εν γένει την βιούμενη κρατική αβελτηρία ρύθμισης της κοινωνικής πραγματικότητας με την προσπάθεια πειθαναγκασμού μας ότι «η δημοκρατία μας» επαπειλείται και σοβεί κίνδυνος «Ναζισμού-Φασισμού» υποτιμώντας σαφώς την νοημοσύνη του κόσμου. Η δικτατορία και ο φασισμός εν ολίγοις αυτό που καλείται ιστορικά ως ολοκληρωτισμός δεν χωράει σε ιστορικά σχήματα ούτε απονεκρώνεται σε κοινότοπη συνθηματολογική ρητορική. Για να εκριζωθεί πρέπει να εντοπιστούν απαρχής τα γενεσιουργά αίτια που τον εξέθρεψαν, απαιτεί δηλαδή αυτοκριτική ειδάλλως δεν επιτυγχάνεται κατ’ουσίαν τίποτα, τουναντίον πυροδοτείται ένας φαύλος κύκλος αναζωπυρώσεων εις το διηνεκές. Η δημιουργία του μπαμπούλα» στην πολιτική κονίστρα συνιστά μία εύπεπτη λεία δια τον πολίτη με σκοπό να αποστρέψει την προσοχή του από τα καίρια ζητήματα που τον θίγουν κατάφωρα και ενταχθεί αυτόχρημα ως οπαδός στο ένα ή άλλο φανατισμένο μπλοκ, άρα η θεωρία των άκρων αποτελεί ένα στιλπνό και προσφιλές άθυρμα στα χέρια της κατεστημένης εξουσίας προκειμένου παραπλανήσει τον πειθήνιο και επιλήσμονα λαό. Το παραισθησιογόνο των μαζών! Χάρης Κατσιβαρδάς...
read moreΈγκλημα απάτης από τα Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με «υποκρυπτόμενη» απλή συνέργεια της Πολιτείας με ενδεχόμενο δόλο ή ενσυνείδητη αμέλεια;
Έγκλημα απάτης από τα Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με «υποκρυπτόμενη» απλή συνέργεια της Πολιτείας με ενδεχόμενο δόλο ή ενσυνείδητη αμέλεια; Τη σήμερον ημέρα, μεσούσης της πανθομολογούμενης επαχθούς δημοσιονομικής κρίσης η οποία επιφέρει καταφανή συρρίκνωση των οικογενειακών εισοδημάτων των πολιτών ανά την επικράτεια, ο έλληνας πολίτης έχει να αντιμετωπίσει επιπλέον την πρωτοφανή δανειακή υπερχρέωση του στις Τράπεζες συνεπεία επισώρευσης ληξιπρόθεσμων οφειλών ένεκεν πραγματικής αδυναμίας έγκαιρης αποπληρωμής τους. Είναι πρόδηλο, ότι τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά[1] από την ανελλιπή και συνάμα απερίσκεπτη λήψη ετερόκλητων χρηματοπιστωτικών προϊόντων από τις τράπεζες τείνουν, ανυπερθέτως, να αποτελέσουν τη σύγχρονη κοινωνική «μάστιγα» η οποία απομυζεί συστηματικώς το οικογενειακό εισόδημα πέραν των λοιπών συναφών δυσμενών συνεπειών που επισύρουν. Ενώ λοιπόν επί μία δεκαετία, κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» της υπερεκχειλίζουσας ευμάρειας του χρηματιστηρίου και εντεύθεν, ήτοι κατά το μάλλον ή ήττον το 1999 και εξής, οι ίδιοι Τραπεζικοί μηχανισμοί δανειοδοτούσαν αφειδώς δίχως να εξετάσουν ενδελεχώς ως όφειλαν στα πλαίσια των συμβατικών τους υποχρεώσεων[2], αν και κατά πόσο ο πιστούχος έχει την ικανότητα (φοροδοτικά εχέγγυα) να αποπληρώσει εμπροθέσμως και προσηκόντως την, εκ των ειρημένων δεσμευτικών συμβάσεών τους, τακτική μηναία καταβολή της δόσης, με αποτέλεσμα να διογκωθεί το χρέος των φυσικών προσώπων προς τις Τράπεζες και με συνέπεια, να έρχονται σήμερα εκ των υστέρων (οι Τράπεζες) να πιέζουν απηνώς και ανηλεώς να πάρουν πίσω τα χρήματά τους με καθοιονδήποτε τρόπο[3] καταστρατηγώντας κάθε ψήγμα νομιμότητας ή ακόμη διαπομπεύοντας τον πιστούχο ανενδοίαστα βλάπτοντας βάναυσα την προσωπικότητά του. Εις το αντίποδα βεβαίως, ευθύνη φέρει και ο καταναλωτής ο οποίος αποκρινόταν ανέλεγκτα και ανεπιφύλακτα και έστεργε να προσχωρήσει σε μία σύμβαση αγνοώντας τους διαληφθέντες όρους, μη όντας υποψιασμένος ότι συνομολογούσε καταφατικά σε ένα ναρκοθετημένο από, νομικής απόψεως, πεδίο το οποίο θα υποθήκευε εσαεί το μέλλον του. Όμως σε κάθε περίπτωση δίχως να υποληφθεί ότι ο πολίτης είναι άμοιρος ευθυνών ή τίθεται στο απυρόβλητο η κρίση των επιλογών του, τη μεγαλύτερη ευθύνη αναμφιβόλως τη φέρουν οι Τράπεζες, καθότι αποτελούν δομικά ισχυρούς και άρτια οργανωμένους οργανισμούς, οι οποίου δεσπόζουν κατά την ίδρυση μίας συναλλαγής με έναν εξυπαρχής εκτεθειμένο, περί των νομικών όρων, καταναλωτή (ασθενές μέρος) ο οποίος, εκ των ων ούκ άνευ, είναι ευεπίφορος στην παραπλάνηση ή παρανόηση αυτών (των διαληφθέντων όρων της συμβάσεως) καθότι οι Τράπεζες από ενδεχόμενο δόλο δεν εφιστούσαν διεξοδικώς την προσοχή στους συναλλασσόμενους καταναλωτές, σκοπώντας από την πλευρά τους (οι Τράπεζες) αποκλειστικά και μόνο στην παραχρήμα υφαρπαγή της υπογραφή τους (καταναλωτές). Παρά ταύτα, καίτοι, η Πολιτεία γνώριζε το πλαίσιο αυτό επί του οποίου τελούνταν οι συναλλαγές (Τράπεζας-καταναλωτή) παρέλειπε περιέργως νομοθετικά να παρέμβει, προκειμένου να αμβλύνει εγκαίρως την, καταχρηστικώς (281 Α.Κ), διαμορφούμενη ανισότητα μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της Τράπεζας και του φυσικού προσώπου καταδήλως εις βάρος του καταναλωτή. Με αποτέλεσμα σήμερα όπου η κατάσταση, λαμβάνοντας υπόψιν και την σο βούσα κρίση και εν γένει αφόρητη οικονομική δυσπραγία να έχει ασφαλώς εκτραχηλιστεί, να προσπαθεί αλυσιτελώς να «χρυσώσει το χάπι» με τον Ν. 3869/2010 όπως τροποποιήθηκε με τον Ν.4161/2913, (υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα-διάσωσης πρώτης κατοικίας από τυχόν λήψη καταδιωκτικών μέτρων) και την ετήσια προσωρινή αναστολή των πλειστηριασμών[4] (που τείνει στην άρση της απαγόρευσης δυνάμει των τελευταίων εξελίξεων), της πρώτης κατοικίας ανεξαρτήτως του ύψους της οφειλής, αρκεί να εμπίπτει στο αφορολόγητο όριο το οποίο ισχύει σύμφωνα με τις φορολογικές διατυπώσεις.[5] Εν κατακλείδι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ελληνική κοινωνία έχει περιέλθει σε ένα πνιγηρό αδιέξοδο καθότι τα μέλη της είναι υπερχρεωμένα βιώνοντας μία υπέρμετρα ανεπανόρθωτη και δυσχερώς...
read moreΠροάσπιση νομιμότητας με αντισυνταγματικές ρυθμίσεις
της Βούλας Δημητριάδου δικηγόρου παρ” Αρείω Πάγω Η κυβέρνηση προωθεί με ταχεία διαδικασία στην Βουλή νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να αναστέλλεται η χρηματοδότηση κόμματος όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος των βουλευτών του για κακουργηματικές διώξεις επ’ αφορμή της σύλληψης των βουλευτών και του αρχηγού του κόμματος της «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ». Διερωτώμαι ποια διάταξη του Συντάγματος προβλέπει διακοπή βουλευτικής αποζημίωσης σε υποδίκους ή και σε προσωρινά κρατούμενους. Το άρθρου 63 του Συντάγματος ορίζει ότι «αν βουλευτής απουσιάζει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις τον μήνα, κρατείται υποχρεωτικά, για κάθε απουσία, το ένα τριακοστό της μηνιαίας αποζημίωσης του. (Αυτό και μόνο). Είναι γνωστό στον νομικό κόσμο της χώρας, ότι μόνο η αμετάκλητη καταδίκη των κατηγορουμένων στερεί από αυτούς τα πολιτικά δικαιώματά τους και ως εκ τούτου οι κατηγορούμενοι βουλευτές θα εξακολουθήσουν να διατηρούν την βουλευτική ιδιότητά τους και αν ακόμη κριθούν προφυλακιστέοι. Συνεπώς ποια νομοθετική ρύθμιση που υπακούει στο Σύνταγμα της Ελλάδος και διασφαλίζει την νομιμότητα και την δίκαιη ποινική μεταχείριση των κατηγορουμένων βουλευτών θα αφαιρέσει από αυτούς υποκαθιστώντας την δικαιοσύνη το δικαίωμα ψήφου και τα λοιπά προνόμιά τους; Επίσης στα πλαίσια ποιας Συνταγματικής νομιμότητας θα απαγορευτεί η διενέργεια περιφερειακών εκλογών στην περίπτωση παραίτησης βουλευτών και αναπληρωτών τους; Θωρούνε αναγκαίες τις παραπάνω νομοθετικές ρυθμίσεις γιατί όπως ισχυρίζονται φοβούνται την πολιτική αποσταθεροποίηση και μάλιστα σε περιόδους που αναμένεται η εκταμίευση της δόσης και η διαπραγμάτευση του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης με την ΤΡΟΪΚΑ με βάση το πλασματικό πλεόνασμα. Εν τέλει το Σύνταγμα έχει δύο όψεις και η αποσταθεροποίηση της χώρας μας είναι αποτέλεσμα εφαρμογής του Συντάγματος ή παραβίασης αυτού με γνωστές και διαδοχικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου του Υπουργικού Συμβουλίου καθώς και της πολιτικής της λιτότητας και της οικονομικής ύφεσης που οδήγησαν σε αυτοκτονίες και γιγάντωσαν τα ακραία ρεύματα; 1 Οκτωβρίου 2013 Βούλα Δημητριάδου Δικηγόρος Παρ’ Αρείω...
read moreΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ…Η Λερναία Ύδρα είχε πολλά κεφάλια!
της Βούλας Δημητριάδου Δικηγόρου παρ” Αρείω Πάγω δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Α1 στις 28 Σεπτεμβρίου 2013 Μετά την αποτρόπαια πράξη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να θέσει εκτός βουλής την ακροδεξιά οργάνωση της Χρυσής Αυγής, κόβοντας την κρατική χρηματοδότηση και διευρύνοντας το θεσμικό πλαίσιο για τα αδικήματα των άρθρων 187 και 187Α και 187Γ του ποινικού κώδικα. Συζητείται δε και η προσθήκη στο άρθρο 187 του Π.Κ. μιασ διάταξης βάσει της οποίας θα μπορούσε στο εξής να παραπέμπονται για ηθική αυτουργία στην τέλεση των κακουργηματικών πράξεων που αναφέρονται στις παραπάνω διατάξεις του ποινικού κώδικα και βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Επαρκές Πλαίσιο Θεωρώ ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο είναι επαρκές στο να κινηθεί ποινική δίωξη για οποιαδήποτε κακουργηματική ή πλημμεληματική πράξη η οποία τελέστηκε με την όποια μορφή αυτουργίας και από οποινδήποτε ακόμη και από μέλος ή μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου (εντός ή εκτός εγκληματικής οργάνωσης) ο ισχύων ποινικός κώδικας είναι σαφής και αναλυτικός ως προς τις προϋποθέσεις χαρακτηρισμού μιας εν γένει εγκληματικής δραστηριότητας που απαρτίζεται τουλάχιστον από τρία μέλη ως εγκληματική οργάνωση όσο και ως προς τις πράξεις που χαρακτηρίζονται ως κακουργήματα και επισύρουν βαρύτερεςποινές όταν τελούνται από μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Ακραίες συμπεριφορές Διερωτώμαι μήπως οι συγκυριακές επιλογές της κυβέρνησης (νομοθετικού περιεχομένου) τροφοδοτούν ακόμη περισσότερο τις εκδηλώσεις βίας και δεν αποκόπτουν τον ομφάλιο λώροπου συντηρεί ακραίες και επικίνδυνες συμπεριφορές ; Άλλωστε οι συνθήκες τέλεσης οποιουδήποτε εγκλήματος, ο βαθμός του δόλου και η πρόθεση του δράστη διερευνώνται αποκλειστικά και μόνο από τις ανακριτικές. Στο ύψος των περιστάσεων Το Σύνταγμα παρέχει στις αρμόδιες αρχές δικαίωμα ταχείας διεκπεραίωσης των υποθέσεων που αφορούν αδικήματα βουλευτών. Γιατί καθυστερούν ; Θα έπρεπε να χαθεί ένας συμπολίτης μας ; Είναι γνωστό, ιδιαίτερα στο νομικό κόσμο της χώρας, ότι το Σύνταγμα δεν προβλέπει διαδικασία ή τρόπους προκειμένου να τεθεί εκτός βουλής ένα κόμμα. Είναι καιρός πια να σταθεί συτή η κυβέρνηση στο ύψος τψν περιστάσεων και να συλλογισθεί για τις βασικές αιτίες που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν τη χώρα σ” έναν εμφύλιο του 50′. Ευνόησαν τα άκρα Μήπως η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, η ανεργία, η ανθρώπινη εξαθλίωση με τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, η δυσβάσταχτη και πολλαπλή φορολόγηση, το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και η έλλειψη αναπτυξιακού ενδιαφέροντος ευνόησαν τα άκρα και οδήγησαν στην αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος και στη γέννηση ακραίων μορφωμάτων ; Βούλα Δημητριάδου Δικηγόρος παρ” Αρείω Πάγω ...
read moreΗ εύθραυστη σιωπή του πατέρα -βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας-
δημοσιεύτηκε στο ksipnistere.blogspot.gr στις 9 Αυγούστου 2013 Χαράλαμπου Κατσιβαρδά, δικηγόρου, Υπεύθυνου ΣΥΓΑΠΑ Αθηνών Είναι πρόδηλο ότι ο Σ.Υ.Γ.Α.Π.Α μέσα από την πολυσχιδή ριζοσπαστική του δράση καταγράφει τη δια ζώσης, μέσω των νομικών του συμβούλων, επικοινωνία με κρατουμένους σε σωφρονιστικά καταστήματα ανά την Επικράτεια, οι οποίοι εκτίουν ποινή φυλάκισης για ετερόκλητους λόγους που όμως κατ’ ουσίαν υποκρύπτουν έντονες ενδοοικογενειακής φύσεως διενέξεις. Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις δια τις οποίες καλούμαστε από κρατούμενους για να συζητήσουμε, επί των προβλημάτων τους και να αναλύσουμε λόγω της τριβής της σπουδής και της εμπειρίας μας επί των ζητημάτων αυτών, την ίδια ώρα που η Πολιτεία καθεύδει τον «Νήδυμο» ύπνο με ελλιπή θεσμική θωράκιση, κύπτοντας το γόνυ υποτακτικά σε ένα οικογενειακό δίκαιο αναχρονιστικό απαρχαιωμένο και ανεπαρκές. Εμείς ο σύλλογος με τον πρόεδρο μας κ. Νικόλαο Σπιτάλα ουδαμώς ακκιζόμαστε ως αυτόκλητοι συνήγοροι ποινικά κρατουμένων, απλώς με την ιδιότητά μας και την διεθνή προβολή των απόψεών μας αναδεικνύουμε καίριες αθέατες πτυχές της οικογενειακής συμβίωσης όπου ο νόμος εθελοτυφλεί υπηρετώντας έναν αναδρομικό «ρεμβανσισμό» των γυναικών εν σχέσει με τους άνδρες. Στόχος μας είναι να φωτίσουμε το έμπυο αυτό μείζονος σημασίας ζήτημα του καθημαγμένου πατέρα ο οποίος αποστερείται το παιδί του και προα-αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ρατσιστικά φέροντας το ειδεχθές στίγμα του «αδιάφορου-αμέτοχου», δια το παιδί μου ή εν δυνάμει και εσχάτως του «ασελγού» στα πλαίσια ενδοοικογενιακής βίας στο πεδίο της γενετήσιας αξιοπρέπειας και ζωής. Αναδύουμε λοιπόν την ακαμψία των δικαστηρίων και την οιονεί βιομηχανία προκατασκευασμένων «υπερασπιστικών γραμμών» που επουδενί τάσσονται όπως και είναι δέον υπέρ της «ειρήνης» των δύο φύλων με κράτιστο γνώμονα το υπέρτερο συμφέρον του παιδιού πέραν και πάνω από τυχόν έριδες μεταξύ του ζεύγους. Αντ’ αυτού καλλιεργούν λίαν σκοπίμως τη διχοστασία και αναγορεύουν το παιδί ως άθυρμα-μίσθαρνο όργανό της μητέρας, δίχως να αναλογιστούν τις συνέπειες που επιφέρει μακροπρόθεσμα η αντιμετώπιση αυτή στην ψυχοσύνθεση του παιδιού. Απλώς εξετάζουν επιφανειακά το θέμα διαδίδοντας τη άποψη ότι το παιδί είναι προϊόν της συζύγου-γυναίκας η οποία «χρησιδεσπόζει» επί του παιδιού και ο σύζυγος πατέρας δεν έχει τα ίδια δικαιώματα επ’ αυτού με το ψευδεπίγραφο προβαλλόμενο πρόσχημα και το σαθρό παρελκυστικό επιχείρημα δήθεν του συνδρόμου «της καλή μανούλας εξ αντιδιαστολής με το βίαιο-αδιάφορο άνδρα» Κατά συνέπεια το μόνο που επισημαίνουμε είναι η ισότητα ανδρών και γυναικών ως προς την επιμέλεια και την επικοινωνία με τα παιδιά καθώς και την αμελλητί άρση της διαιρετικής ιδεοληψίας μεταξύ ανδρών και γυναικών προτάσσοντας το συμφέρον του τέκνου και καταπολεμώντας ταυτόχρονα την αμφισβήτηση του ρόλου του πατέρα και την ηθικοκοινωνική απαξίωση της ανδρικής αξιοπρέπειας υποβιβάζοντάς τον ως έναν απλό αρωγό στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους δίχως δικαιώματα. Η εξόντωση του πατέρα, δίχως τούτο να δικαιολογεί ενδεχομένως αξιόποινες πράξεις οι οποίες έχουν διαπραχθεί από δράστες-καταφανώς αδικημένους από τις γυναίκες τους και η δικαιοσύνη έχει αποφανθεί αναλόγως ακόμη και σε κάθειρξη καθότι εμείς, δεν εξετάζουμε το ποινικό στάδιο απλώς διεισδύουμε πίσω από το γράμμα του νόμου αναζητώντας την βαθύτερη αιτία που ήγαγε έναν πατέρα στην τέλεση μίας αποτρόπαιας ή ειδεχθούς πονικά κολάσιμης πράξης. Το ζήτημα έγκειται υπό το πρίσμα του Αστικού Δικαίου στην πιο εμβαθυμένη, γενναία, ελεύθερη και απροκατάληπτη τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου, ήτοι σε μία άμεση θεσμική τομή όπου θα «απονέμει στον καθέκαστο τα δίκαια» και ουχί μία δικαιοσύνη ελλιποβαρής η οποία θα σύρεται από το εκάστοτε «πνεύμα της εποχής» με επαχθείς συνέπειες δια το σύνολο της κοινωνίας και το μέλλον αυτού του τόπου. Ο Σύλλογος για την...
read moreΤο Οικογενειακό Δίκαιο και εμπόδια επικοινωνίας πατέρα-παιδιού
δημοσιεύτηκε στο tro-ma-ktiko.blogspot.gr στις 28 Ιουλίου 2013 Γράφει ο Χάρης Κατσιβαρδάς, δικηγόρος – συντονιστής ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. Αθηνών Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα χρήζει ριζικών αλλαγών σε πολλά σημεία του εν γένει και ιδίως σε ότι σχετίζεται με το ακανθώδες ζήτημα ασκήσεως επιμέλειας και ρύθμισης επικοινωνίας με τα τέκνα, ιδίως από τον «πατέρα». Είναι πρόδηλο σήμερα ότι τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν με ιδεοληψία και προκατάληψη τον ρόλο του πατέρα και την αναπόδραστη μείζονα σπουδαιότητά του, αγνοώντας λίαν σκοπίμως το καταλυτικό παράγοντα του πατέρα στην ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των τέκνων . Τα δικαστήρια στην πράξη υιοθετούν κατ’ ουσίαν την στρεβλή αντίληψη οιονεί «ιδιοκτησίας» του τέκνου από την μητέρα ανακηρύσσοντας τον πατέρα εξυπαρχής ως ακατάλληλο για την άσκηση της γονικής μέριμνας, άνευ ετέρου τινός μολονότι πάμπολλες φορές συμβαίνει αποδειγμένα εκ των περιστάσεων το αντίθετο από την πλευρά της μητέρας. Κατά συνέπεια έχει παγιωθεί μία κατάσταση η οποία καθίσταται εξαιρετικά συγκεχυμένη και κατάφωρα άδικη μονομερώς υπέρ των γονικών δικαιωμάτων των «πατεράδων» όπου σχεδόν ποτέ δεν αποδίδεται επιμέλεια στον πατέρα. Επιπλέον η άσκηση του δικαιώματος της επικοινωνίας από τον πατέρα κατά κανόνα καταστρατηγείται από την πλευρά της μητέρας με πενιχρές για αυτήν κυρώσεις, εκ του νόμου, με αποτέλεσμα να ενεργεί αυθαίρετα και συνειδητά πραξικοπηματικά, παραβιάζοντας κατ’ εξακολούθηση δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας με τα τέκνα. Ωσαύτως το ζητούμενο είναι ότι οι ως άνω ρυθμίσεις άσκησης της επιμέλειας αποκλειστικά από την «μητέρα» συνεπάγεται λόγω της διεκπεραιωτής δικαστηριακής πρακτικής ένα «ανίατο» πλήγμα από την πλευρά του ανδρός ο οποίος, πέραν του ότι στερείται το παιδί ακόμη και σε καταφανείς περιπτώσεις όπου η μητέρα αποδεδειγμένα δεν κρίνεται κατάλληλη δια την άσκηση της γονικής μέριμνας συγχρόνως αντιμετωπίζεται από την κοινωνία και ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της αποτυχίας του γάμου και της έκθεσης του παιδιού στις συνέπειες ενός διαζυγίου. Εντούτοις όμως δια να αποκατασταθεί σε ένα νέο πλέγμα διατάξεων η ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων ακόμα και μέσα στους κόλπους της οικογένειας επιβάλλεται αυτοδικαίως να κατακτηθεί τούτο στη βάση της κοινωνίας βάσει ορισμένων επίπονων διεργασιών ζυμώσεων ούτως ώστε τα γόνιμα αυτά συμπεράσματα να αποκρυσταλλώθούν σε θεσμούς. Στην Ελλάδα, δυστυχώς λόγω αγκυλώσεων δεσπόζει η αντίληψη της «καθημαγμένης» γυναίκας και του ισχυρού άνδρα, ένα στερεότυπο κλισέ το οποίο ευδοκιμεί ακόμη και σήμερα συνεπεία του «ρεμβασισμού» των γυναικείων κινημάτων ιδίως από το 1981 και εντεύθεν. Η πάλη των δύο φύλων καλλιεργείται έντονα στην Ελληνική κοινωνία η οποία είναι μηδενιστικά ισοπεδωτική σεβόμενη μόνο την «μάνα» και εξοβελίζοντας συλλήβδην τον πατέρα ως ισότιμο γονιό παρά μόνο ως ένα επικουρικό πρόσωπο το οποίο εντός ελαχίστων ωρών του επιβάλλεται δια δικαστικής αποφάσεως εκών άκων το δικαίωμα της επικοινωνίας με το τέκνο του δίχως ουδείς να αναλογιστεί την ψυχική καταρράκωση που συνεπάγεται η οδυνηρή και επαχθής τούτη στέρηση της επαφής του τέκνου με το φυσικό του πατέρα. Ως εκ τούτου λοιπόν βάσει των ανωτέρω συνοπτικών παρατηρήσεων υφίσταται ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα με την επιμέλεια και την επικοινωνία του πατέρα με το παιδί καθώς η δικαστηριακή πρακτική συντάσσεται με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» εναρμονιζόμενη προεχόντως με την μητέρα χωρίς να σταθμίσει in cοncreto τα πραγματικά περιστατικά κατά περίπτωση ούτως ώστε να αρχίσει να διαπλάθεται νομολογία πράγμα το οποίο θα λειτουργεί ως πρόκριμα συνολικής αναδιαμόρφωσης των επίμαχων διατάξεων επί επικοινωνίας και επιμέλειας. Ωσαύτως ο χρόνος μέχρις ότου εκδοθεί μία δικαστική απόφαση μπορεί να συνεπάγεται την στέρηση στον πατέρα να δει το παιδί του τουλάχιστον έξι μήνες με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος αποξένωσης...
read moreΤο αυγό του φιδιού
δημοσιεύτηκε στο www.antibaro.gr στις 24 Ιουνίου 2012 Οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης της 17ης Ιουνίου 2012, ανέδειξαν μεταξύ άλλων, ένα ιστορικό φαινόμενο το οποίο, απολύτως δικαιολογημένα, αν ληφθούν υπόψιν οι ειδικές περιστάσεις της περιρρέουσας πολιτικής σκακιέρας, θάλπεται στους κόλπους της κοινωνίας όταν οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί μίας συντεταγμένης ευνομούμενης πολιτείας αδυνατούν να διασφαλίσουν το _minimum_ των εννόμων αγαθών μίας πολιτείας ισότιμα για όλους τους πολίτες της. Ο λαϊκός σύνδεσμος της Χρυσής Αυγής απετέλεσε την έκπληξη καθότι καλώς ή κακώς κάλυπτε το υφιστάμενο αυτό κενό με αποτέλεσμα να αποκρυσταλλωθεί μία τάση στην Ελληνική κοινωνία ανά τη Επικράτεια, αυοτο-οργάνωσης η οποία δρούσε καταλυτικά και αμελητί υπέρ των πολιτών όποτε ανέκυπτε ανάγκη υποκαθιστώντας με καθοιονδήποτε τρόπο τα θεσμικά όργανα. Η άμεση επέμβαση μελών της Χρυσής Αυγής λόγου χάριν για την προστασία ενός ηλικιωμένου ανυπεράσπιστου πολίτη υπέρ ενός πάνοπλου αλλοδαπού κακοποιού του κοινού ποινικού δικαίου, ήτοι πιο συγκεκριμένα η εξασφάλιση του δημοσίου αγαθού της ασφαλείας το οποίο έχει τρωθεί εκ των πραγμάτων ανεπανορθώτως συνεπεία της ανέλεγκτης εισροής λαθραίων μεταναστών ελλείψει ουσιαστικής εφαρμοσμένης πολιτικής επ’αυτού, αποτελούν ενδεικτικώς έναν εκ των ισχυρών λόγων όπου, εκόντες άκοντες, ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος που απαρτίζει το εκλογικό σώμα (αριθμητικά) έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο κόμμα της Χρυσής Αυγής. Περαιτέρω αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή αυτοδικεί (μολοντούτο η αυτοδικία συνιστά κατά το ΠΚ 331) ως αυτόκλητη δύναμη προστασίας των πολιτών προκαταλαμβάνοντας χρόνιες παθογένειες του κράτους και εν γένει την απουσία μίας εύρυθμα οργανωμένης διοίκησης υπέρ του γενικού συμφέροντος πολιτών ιδιαίτατα στον καίριο τομέα της ασφάλειας των πολιτών. Άρα θα ήταν ιστορικά άτοπο και αποκοτιά να αποδώσει κανείς ευθύνες υπέρ των πολιτών του Διστόμου ή των Καλαβρύτων που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή με το απλοϊκό στίγμα «φασίστα» ή «πολιτικά ανώριμο», καθόσον εκ των περιστάσεων πανηγυρικώς αποδεικνύεται πως η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Εξ αυτού επάγεται ότι αξίζει να επισημειώσουμε το ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαπολύουν φραστική επίθεση και απαγγέλουν συλλήβδην κατηγορώ κατ’αυτού του οποίου ψηφίζει τη «Χρυσή Αυγή» προσδίδοντάς του τον άκρως μειωτικό και πρόδηλα απαξιωτικό χαρακτηρισμό ως «φασίστα». Είναι κάποιοι προνομιούχοι δημοκράτες οι οποίοι διαπνεόμενοι από κατάφωρο μανιχαϊστικό φρόνημα ότι ίδιοι είναι οι «καθαρμένοι» πλειοδοτούν σε δημοκρατική διαπίστευση εξ αντιδιαστολής με τους «μιαρούς» «αντιφρονούντες» του εκλογικού σώματος για τους οποίους επιβάλλεται στανικά να εξοβελιστούν να διαπομπευτούν και να εξουδετερωθούν; Ρητορικώς τίθεται το ειρημένο ερώτημα. Ως εκ τούτου διαπιστώνεται με βάσει τα ανωτέρω η ολοκληρωτικής προέλευσης προκρούστεια αριστερόστροφη λογική προσέγγιση η οποία αγάγει τη σκέψη μας αφεύκτως, αιτιωδώς και νομοτελειακώς σε άτοπο. Επομένως η ορθή επισκόπηση πρέπει να εξικνούται από την αφετηρία ότι η πολιτική αβελτηρία των πολιτικά διεφθαρμένων κομμάτων τα οποία έχουν απεμπολήσει στην πράξη την ιδεολογία την οποία πρεσβεύουν είναι αδιάφορα απέναντι στα ζέοντα και μείζονα προβλήματα των πολιτών. Είναι κατώτερα των περιστάσεων καθότι εθελοτυφλούν στα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών τα οποία γιγαντώνονται συνεπεία της πανθομολογούμενης δημοσιονομικής κρίσης. Η άνοδος ακραίων σχηματισμών στο κοινοβούλιο είναι αποτέλεσμα της έλλειψης επαρκούς λειτουργίας των Δημοκρατικών θεσμών ενός φθαρμένου και φαύλου κατεστημένου το οποίο διασπάθιζε το δημόσιο χρήμα και κυβερνούσε με φληναφηματική ρητορική περί των ζωτικών και καίριων προβλημάτων της κοινωνίας παρελκύοντας την κοινή γνώμη από την ουσιαστική λύση των μέχρι σήμερα ενδημούντων χρόνιων προβλημάτων. Ως εκ τούτου λοιπόν η νομενκλατούρα της Αριστεράς απαράλλακτη απόφυση του παραπαίοντος Πασόκ, δήθεν αδυνατεί να ερμηνεύσει πως το υπόψιν φαινόμενο της Χρυσής Αυγής γιγαντώθηκε τη στιγμή την οποία αναμφιβόλως οι ίδιοι σε παραυτουργία...
read moreΕάλω…η πόλις δια της Κερκόπορτας!
δημοσιεύτηκε στην «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» στις 30 Νοεμβρίου 2010 Είναι πλέον ολοφάνερο ότι βαίνουμε προς μια νέα Τάξη πραγμάτων όπου η εθνική κυριαρχία υπό την κρατούσα μορφή ολοένα και υποχωρεί συμπαρασύροντας μαζί της και μια σειρά άλλων θεσμικών αξιών οι οποίες απεμπολούνται δίχως άλλο στον βωμό μιας ουτοπικής οικουμενικής προστασίας των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων. Πρόκειται για μια προπαγάνδα εργαλείο στα χέρια της κατοχικής κυβέρνησης προκειμένου να παρελκύσει την κοινή γνώμη από την ουσία του προβλήματος. Η υφιστάμενη δεινή οικονομική κρίση αποτελεί απλώς και μόνο το αβγό του φιδιού, δοθέντος ότι υποκρύπτονται σαφώς υπερεθνικής φύσεως συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούνται υποδορίως εις βάρος της πατρίδος μας. Είναι πρόδηλο πως ο ελληνικός λαός, άθυρμα στα χέρια των Αρχών ποδηγετείται προς την κατεύθυνση του ολοκληρωτισμού. Ζούμε την εφαρμογή ενός σύγχρονου φασισμού υπό τον κίβδηλο μανδύα μια σοσιαλεπώνυμης φενάκης και τις ισχνές ιαχές ενός ψευδώνυμου αριστερισμού. Η αναβίωση του ολοκληρωτισμού υπό μία σύγχρονη εκδοχή είναι η επώδυνη βιούμενη καθημερινότητα πλήρους απαξίωσης των θεσμών, των Αρχών και του Έθνους, χάριν ενός απροσδιόριστου συγκεχυμένου νεφελώματος που ακούει στον όρο «υπέρτερο δημόσιο συμφέρον». Η διατύπωση τούτη εξακοντίζει κάθε ψήγμα λογικής, εξοβελίζει κάθε σοβαρότητα και εξοστρακίζει κάθε υγιή και εμπεριστατωμένη σκέψη. Ειδικότερα δε τα ως άνω έχουν επαγωγική εφαρμογή στην απλόχερη και αμέριστη στήριξη που απολαμβάνουν άπαντες αλλοδαποί, ιδίως λαθραίοι και συγκεκριμένα οι Μουσουλμάνοι ως προς την άσκηση της λατρείας του σχετικά με το θρησκευτικό τους δικαίωμα. Ενταύθα αν προβούμε στοιχειωδώς σε μια αξιολογική στάθμιση θα διαγνώσουμε την κατάφωρη αδικία που υφίσταται η χριστιανική πίστη η οποία έχει ποινικοποιηθεί, τινί τρόπω, τόσο δια της συστηματικής κατασυκοφάντισής και λοιδορίας της δράσης της όσο και δια του απηνή διωγμού που υφίστανται οι σεπτοί εκπρόσωποί της από τα έμμισθα φερέφωνα των υπερθνικών λόμπυ, αρχιτέκτονες της εθνικής αποδόμησης. Το μείζον ερώτημα το οποίο αναφύεται αβιάστως από τα τεκταινόμενα είναι το ακόλουθο: πως υπάρχει τέτοια υστερία και πέραν του δέοντος ευαισθησία ως προς τα όσια και ιερά εξού και αναπαλλοτρίωτα θρησκευτικά δικαιώματα των Μουσουλμάνων εκ μέρους της κυβέρνησης η οποία έσπευσε εθελόδουλα και άνευ ετέρου τινός να διαμηνύσει την αυθωρεί και παραχρήμα σιδηρά προάσπισή τους, επιδιδόμενη σε φαιδρές εγγυήσεις άμεσης ανέγερσης Μουσουλμανικού Τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού, τη στιγμή των οποία καθυβρίζει την ορθόδοξη πίστη προωθώντας μέτρα απαλοιφής του Σταυρού από τα εθνικά σύμβολα και αποκαθήλωσης των Ιερών εικόνων από τις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι κατάδηλη η σκοπιμότητα εδραζόμενη από εξωθεσμικά παράκεντρα. Η ασύμμετρη απειλή γίνεται πράξη με τη σύμπραξη και συναυτουργία των «προϊσταμένων της Κερκόπορτας» στο εσωτερικό της πατρίδος μας. Ποια είναι η τεκμηριωμένη απάντηση στο ζέον ερώτημα, ποιος ορίζει το πότε θα ανεγερθεί το Τέμενος. Ερωτήθηκε ο ελληνικός λαός διατί πρέπει να καταβάλλει 16 εκατομμύρια ευρώ, μεσούσης της επαπειλούμενης πτώχευσης, το υπέρογκο τούτο ποσό για τα θρησκευτικά φρονήματα των Μουσουλμάνων. Επιλήφθηκε κανείς από τους έγκριτους Συνταγματολόγους να επιχειρηματολογήσει κατά πόσο είναι συμβατό με το Σύνταγμά μας η συμμετοχή του Δημοσίου στη δαπάνη ανέγερσης του περί ού ο λόγος Τεμένους τη στιγμή την οποία δε συνάγεται κατ’ουδένα τρόπο κοινή ωφέλεια. Διερωτήθηκε κανείς αν ένας τέτοιος λατρευτικός χώρος θα αποτελέσει θύλακα εξετρεμιστικών και φονομενταλιστικών τάσεων, δεδομένων και των έντονων χρόνιων δογματικών διαφορών που σοβούν μεταξύ τους. Αναλογίστηκε κανείς πως η απερίσκεπτη τούτη ενέργεια στην καρδιά της Αθήνας θα αποτελέσει θρυαλλίδα εθνικής αποσταθεροποίησης λόγω ότι εμπηγνύεται μια βαθιά και επί μακρόν όζουσα πληγή η οποία αδιαμφισβήτητα θα πυορροεί απρόσκοπτα μέχρις ότου επιτευχθεί το προσφιλές των ισχυρών...
read moreΠαρέκβαση, από τρωτά του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος…
δημοσιεύτηκε στο www.lawyersvoice.gr την 1 Αυγούστου 2010 Οι ιλιγγιώδεις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις πέραν της διάχυτης ανησυχία που διέσπειραν και του άγχος που εμποιήσαν στον κόσμο για το άδηλο μέλλον αναφορικώς με την πορεία της Ελλάδας σε καθολικό επίπεδο γέννησαν και μια προβληματική η οποία άρχισε να καθίσταται εμφανής εκ των ειδικών περιστάσεων. Αν εγκύψουμε με ιδιαίτατη σπουδή, θα συνειδητοποιήσουμε πως ο Ελληνικός λαός, πέραν και πάνω από τα πολιτικά του φρονήματα και την ταξική του προέλευση, έπαψε να εμπιστεύεται το συνδικαλιστικό κίνημα ως λυσιτελές μέσο διαμαρτυρίας και αντίδρασης κατά της κυβέρνησης, η οποία αυθαιρετεί τόσο κατά του κοινοβουλευτισμού, όσο και έναντι του, μαζικώς, αφιονισμένου κοινωνικού σώματος για τους πλέον, κοινότοπους λόγους, που έχουμε κατά καιρούς, διεξοδικώς, εκθέσει ( παρελκυστική πολιτική, πατερναλισμός, αντισυνταγματικός ο επίμαχος κυρωτικός νόμος του Μνημονίου και τα συμπαρομαρτούντα). Πλην όμως, της συνήθης πολιτικής προσέγγισης, κρίνεται σκόπιμο να φωτίσουμε, πέραν από τα λοιπά παρεπόμενα ουσιώδη γεγονότα, πως η παρούσα κυβέρνηση, κατόρθωσε με ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα, να υφαρπάξει την ψήφο του εκλογικού σώματος, με μια σωρεία ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, μέσω μιας ανερμάτιστης συνθηματολογικής ρητορικής, περί άρθρωσης στρατηγικού σχεδιασμού, με απώτερο, δήθεν, σκοπό την άρση από το διαφαινόμενο οικονομικό αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση, είναι άξιο μνείας, σήμερα, να αναδύσουμε, την καίρια πτυχή της παρούσας κρίσης, που συνίσταται στην δυσαρμονία σκοπών και επιδιώξεων, μεταξύ της παρούσας κυβέρνησης και του εκλογικού σώματος, το οποίο, εν μέρει, ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση, διότι συνέργησε, δια της ψήφο του, με μόνη ελαφρυντική περίσταση την ενσυνείδητη αμέλεια, (όπως εκ των υστέρων απεδείχθη), για τις μετέπειτα εξελίξεις. Αυτό σημαίνει, πως είναι σαφές ότι, η πολιτική αντιπροσωπεία, ήτοι, οι, σήμερα, κυβερνώντες, που ασκούν την εκτελεστική εξουσία, ποδοπατούν την λαϊκή κυριαρχία, που τους νομιμοποίησε, ως το πλειοψηφούν κόμμα στη βουλή. Η πρακτική αυτή δεν είναι «έκνομη» , (ενδεχομένως ηθικώς επιλήψιμη), αλλά ενταύθα το ζητούμενο είναι, πως με το εν ισχύ, αντιπροσωπευτικό σύστημα εξουσίας, ισχυροποιείται η παντοδυναμία και, εν πολλοίς, η αυθαίρετη κρατική εξουσία, δεδομένου ότι, δεν υπόκεινται σε λογοδοσία και αφίσταται οιουδήποτε ελέγχου από το εκλογικό σώμα. Ως εκ τούτο, είναι εύλογο, να λαμβάνει αποφάσεις που να είναι προδήλως ασυμβίβαστες με το συμφέροντα του εκλογικού σώματος, είτε να αντίκεινται ευθέως στο κοινό αίσθημα. Ειδικότερα δε, το Συνταγματικώς κατοχυρωμένο, αντιπροσωπευτικό σύστημα της Πολιτεύματος μας, επουδενί τρόπο, πραγματώνει ουσιαστικά τη θεμελιώδη αρχή του Κοινοβουλευτισμού, ήτοι τη λαϊκή κυριαρχία. Επί παραδείγματι, στην παρούσα οικονομική κρίση υπάρχει πλήρης δυσαρμονία της βούλησης του εκλογικού σώματος με την κυβέρνηση, καθώς, η κυβέρνηση λαμβάνει αποφάσεις, κατ’ουσίαν, απόντος του λαού, ο οποίος εκλήθη άπαξ, να συμμετάσχει ενεργώς, αλλά, μόνον στιγμιαίως, δια της ψήφου του και μετέπειτα μετετράπη σε μια ευνουχισμένη ανενεργή οντότητα και παροπλισμένο θεατή των εξελίξεων, δίχως δικαίωμα υποτυπώδους συμμετοχής στο νομοθετικό έργο, δίχως την παραμικρή δυνατότητα ελέγχου την κυβερνώντων. Ως εκ τούτου, φρονώ πως οι, εξ αντικειμένου, ιδιαίτατα, δυσχερείς συνθήκες, υπαγορεύουν τη θεμελίωση μιας εμπεριστατωμένης πρότασης, η οποία συνίσταται, στην αναθεώρηση του Συντάγματος για την τροποποίηση του αντιπροσωπευτικού με το δημοκρατικότερο, ημι-αντιπροσωπευτικό σύστημα, το οποίο θα φαλκιδεύσει τελεσφόρως, τη νόσφιση της εξουσίας από ελιτίστικές κάστες και θα παρεμποδίσει τις οικονομικές ολιγαρχίες να νέμονται την πολιτική εξουσία. Το ημι-αντιπροσωπευτικό σύστημα, το οποίο, ήδη, εφαρμόζεται στην Ελβετία, στις Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής, καθώς και σε άλλες χώρες, συνίσταται στην προστασία του λαού, υπό την ευρύτερη έννοια, από την κρατική απολυταρχία αφού του διασφαλίζει τη δυνατότητα να συμμετέχει στις αποφάσεις των πολιτειακών του αντιπροσώπων, καθώς και να ελέγχει,...
read more